Even het nieuws doornemen
Mijn dochter heeft als student een tijdje gewerkt in een restaurant. Ik moest daar van de week aan denken, omdat Mark Rutte er regelmatig kwam eten.
Hij maakt een heel aardige indruk, zei mijn dochter over hem, in tegenstelling tot enkele andere politici die daar weleens kwamen. Ik ken Rutte niet persoonlijk, maar ik denk dat hij in het echte leven betrouwbaar (ik zou hem zo mijn fiets en mijn appel uitlenen) en best gezellig kan zijn. Gezelliger bijvoorbeeld dan Hugo de Jonge, omdat die ongetwijfeld alleen maar over zichzelf praat en dan bij het afscheid nemen vraagt: ‘Hoe is het eigenlijk met jou?’
Maar ik kan er maar niet aan wennen dat Rutte als premier het tegenovergestelde van betrouwbaar en eerlijk is. Dat kwam op twee momenten deze week helaas weer duidelijk naar voren.
Op de klimaatconferentie in Egypte hield onze premier een vurig pleidooi over hoe urgent het klimaatprobleem is, dat de tijd van overleggen echt achter de rug is, dat wij nu moeten ingrijpen, dat niets doen geen optie is.
Dat zegt onze premier die al twaalf jaar lang leiding geeft aan kabinetten die geweigerd hebben om ingrijpende maatregelen te nemen, die alles voor zich uit hebben geschoven, die zweren bij commissies, onderzoeken en tussenpersonen. Rutte heeft zich al die tijd niets aangetrokken van deze crisis, 100 in plaats van 130 kilometer per uur vond hij ‘een rotmaatregel’.
Telkens moet de rechter onze regering erop wijzen dat zij zelf haar eigen regels overtreedt, en nu echt wat moet doen aan de enorme stikstofuitstoot. Buigt de regering dan deemoedig en schuldbewust het hoofd? Nee hoor, dan gaat zij in hoger beroep, om tijd te winnen. En als dan ook nog de boeren protesteren, worden alle beleidsvoornemens opgeschort en moet Johan Remkes proberen de boel te lijmen.
Pijnlijk duidelijk werd het ontzien van boeren deze week bij de demonstratie op Schiphol.
Daar werden 300 demonstranten gearresteerd, die vervolgens zeer onheus werden behandeld en te horen kregen dat de schade op hen verhaald zou worden. Dat laatste vind ik terecht, hoewel het slechts om een vernield hek ging.
Maar waarom de boeren – vooral met trekkers – werkelijk elke wet mochten overtreden zonder opgepakt te worden en waarom die boeren nooit zelf de toegebrachte schade moesten betalen, is mij een raadsel.
Na zijn toespraak in Egypte vloog Rutte halsover kop terug naar Nederland om zijn eigen Tweede Kamerfractie tot de orde te roepen.
Afgesproken was namelijk dat de nieuwe asielwet een compromis zou zijn tussen de VVD en CDA enerzijds en D66 en de CU anderzijds. Dus gezinshereniging bemoeilijken maar wel gemeenten dwingen een evenredig aantal statushouders op te nemen.
Toen bleek dat de partijen rechts van de VVD vooral de nadruk legden op de negatieve kanten van de wet, hield Ruttes fractie zich plotseling niet meer aan de gemaakte afspraken.
Wat deed Rutte? Als de fractie toch zou instemmen, dan zou hij krachtdadig het asielprobleem aanpakken, beloofde hij.
Aan die belofte zijn twee zaken bijzonder. Ten eerste: Rutte heeft twaalf jaar de tijd gehad om maatregelen te nemen en heeft dat twaalf jaar lang niet gedaan. Waarom zou je hem nu wel geloven?
Daarnaast beloofde hij dingen die hij helemaal niet waar kan maken. Nederland is gebonden aan Europese regels en kan onmogelijk zonder instemming van die Unie maatregelen nemen.
Kortom, Rutte is vast een aardige man in het persoonlijke contact, maar je snakt onderhand naar een premier die eerlijk is in wat hij vertelt en belooft.
En heus, ik weet dat het nog veel erger kan. Dat heeft Engeland de afgelopen periode wel laten zien. Om maar te zwijgen van die merkwaardig grote invloed die Donald Trump nog steeds heeft in Amerika, maar die gelukkig nu lijkt af te nemen. Liever nog eens twaalf jaar Rutte dan één jaar Trump. Maar wij hebben toch wel betere alternatieven?
