Even het nieuws doornemen
In de gezellige 50’er jaren zeiden mijn ouders in december tegen elkaar: ‘Wat doen we met oma met Kerst?’ Net zo dacht Mark Rutte: Wat doen we met Wopke deze laatste periode van het kabinet?
Het moet een heel bijzonder gesprek zijn geweest dat Mark Rutte heeft gehad met de voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, toen hij de opvolging van Frans Timmermans besprak.
‘Nou, Urs (Mark mag Urs zeggen), wij zijn eruit. Het wordt Wopke Hoekstra van het CDA.’
‘Het CDA? Bestaat die partij dan nog?”
‘Nog net. Zij hebben nu nog drie zetels in de peilingen; als Wopke aanblijft, lukt het hem misschien wel dat aantal nog verder te laten zakken.’
‘En, is Wopke jouw eerste keus?“
‘Nee, zeker niet. Dat was Diederik Samsom, die samen met Frans Timmermans de hele Green Deal heeft bedacht, die net door het Europese Parlement is aangenomen. Een ideale kandidaat dus.’
‘En waarom is hij het niet geworden?’
‘Tja, hij is lid van de PvdA, sociaal-democraten dus, en die zitten niet in mijn coalitie.’
‘Steengoed argument.’
‘Dus Wopke is jouw tweede keus?’
‘Nee, zeker niet. Dat was Sigrid Kaag, van D66, dus van dezelfde liberale Europese partij als mijn VVD.’
‘Lijkt me een goed idee. D66 staat bekend als een partij die klimaat hoog in het vaandel heeft. Waarom is zij het niet geworden? Wilde zij niet?’
‘Zij wilde graag, maar ik kan eigenlijk niet zo goed met haar opschieten.’
‘Steengoed argument.’
‘Maar waarom wilde Hoekstra de stikstofreductie uitstellen? Geen aanbeveling voor deze post, lijkt me.’
‘Hij merkte dat de boeren en masse op een andere partij gingen stemmen die uitstel bepleitte, dus was hij daar ook plotseling voor. Echt een principiële politicus dus.’
Gek hè, dat het vertrouwen in de politiek zo laag is. Het old boys’ network dat ervoor zorgt dat vrindjes goed terechtkomen, waarbij het niet uitmaakt of die vrindjes wel of niet kwaliteiten hebben, functioneert weer als vanouds.
Er kwam deze week een document boven water dat het vertrouwen nog verder deed dalen.
Nieuwsuur had de hand weten te leggen op de brief die het kabinet aan de Tweede Kamer wilde sturen met de afspraken over het migratiebeleid.
Die brief is nooit verstuurd, omdat de ministers het niet eens konden worden, waardoor het kabinet viel. Dat is tenminste het officiële verhaal.
Nu blijkt dat er helemaal niet zo veel onenigheid was, het kabinet was er grotendeels uit. Er is maar één conclusie mogelijk: Mark Rutte wilde per se een crisis forceren, want inhoudelijk ging het om details.
In zo’n situatie is het logisch dat veel mensen smachten naar nieuwe gezichten, en dan het liefst gezichten van mensen die in ieder geval meer openheid beloven. Dat is terecht, maar ook riskant, omdat je van sommige nieuwkomers nauwelijks weet waar zij echt voor staan.
Ik vermoed dat ik de komende weken elke column kan eindigen met: Het worden spannende campagnes, spannende verkiezingen en vast ook een heel spannende formatie.
