Nou, we zijn er hoor!
Of Eugenie nu in recordtijd alle schepen achter zich verbrandt en met haar gezin naar Mexico City emigreert waar ze huisvrouw met chauffeur wordt, of in Nederland voor een armlastige kinderhulporganisatie werkt en met haar geliefde el señor een boutique hotel runt: saai is het zelden!
We lopen onze nieuwe straat in. Alejandro Dumas. Mexicanen vertalen alles naar het Spaans, zo is er in de buurt ook een Carlos Dickens en een Julio Verne. Het is een straat met veel groen, veel restaurants en veel auto’s. Vanwege het overschot aan vierwielers en gebrek aan parkeerruimte staan auto’s lukraak op de stoep geparkeerd. Hierdoor is het straatbeeld altijd rommelig, wat ook wel past bij een ontwikkelingsland. Hoe mooi de buurt ook is, overal hangen elektriciteitsdraden en zitten er scheuren in de weg. Een ander aspect dat bijdraagt aan het chaotische beeld is dat iedere bewoner verantwoordelijk is voor zijn eigen stukje stoep. Binnen dezelfde straat loop je dus over natuursteen, asfalt, bobbelig beton of netjes aangeharkt grind. Opeens zie ik alle wanorde door mijn moeders oog voor keurigheid. Zoals onze straat erbij ligt had ik vroeger mijn kamer niet moeten achterlaten.
We zijn aanbeland bij het vier verdiepingen tellende appartementengebouw, ons nieuwe onderkomen, en ik ben heel benieuwd wat ze ervan vindt.
‘Is het hier?’ vraagt mama ongelovig. ‘O, wat ben ik blij dit te zien, ik dacht echt dat jullie in een wolkenkrabber zouden verdwijnen,’ verzucht ze.
Maar nee, die zijn gek genoeg vrij zeldzaam in deze stad. In onze buurt zijn alle appartementen kleinschalig, alleen de grote hotels steken daar bovenuit.
El señor pakt Cees op om hem aan de guard voor te stellen. ‘Kijk, deze man gaat ons huis bewaken. Stoer hè? Het is een soort politie.’
We groeten hem met een joviaal ‘Buenos días’ en zijn meteen uitgeconverseerd.
Cees kijkt zijn ogen uit. De guard gaat ons voor naar de lift en we stappen met z’n vijven in. De lift stopt op de vierde verdieping, gaat open en we staan meteen in onze nieuwe woonkamer. Daar heeft mama niet van terug.
De nieuwe eettafel staat al op z’n plek. Ook de bank is uitgestald. Ceesje rent naar binnen.
‘Mooi!’ vindt ie het.
Eugenie van Stratum is communicatiemanager. Moeder en echtgenote. Ze leest en schrijft. Eet en drinkt (niet altijd in gepaste hoeveelheden). Doet aan pilates. Bezwijkt regelmatig voor ongecontroleerde actie.
Portretfoto: Natalie Leeuwenberg
