Ode aan de Mexicaan
Of Eugenie nu in recordtijd alle schepen achter zich verbrandt en met haar gezin naar Mexico City emigreert waar ze huisvrouw met chauffeur wordt, of in Nederland voor een armlastige kinderhulporganisatie werkt en met haar geliefde el señor een boutique hotel runt: saai is het zelden!
Begrijp me vooral niet verkeerd. Mexicanen zijn geweldig! Misschien ligt het aan het fantastische klimaat, of aan mijn zonnige projectie, maar de vrolijkheid en beleefdheid tiert hier welig in het straatbeeld. Waar in Nederland ook vertrokken, chagrijnige, soms agressieve gezichten aan de orde van de dag zijn, kijk je hier vaak in een open, vriendelijk, lachend gelaat. Bij bushaltes staan mensen met elkaar te praten en te lachen.
Er zijn hier ook veel mensen buiten, al dan niet aan het werk: ze houden zich bezig met parken schoonhouden, het vuilnis ophalen, Valet Parking, auto’s wassen, of zitten zomaar op een bankje te lunchen, en tussen de bedrijven door is iedereen ontspannen met elkaar in gesprek. Zwijgend voor je uit staren is hier een weinig voorkomend verschijnsel. Mocht je op de markt – die elke zaterdag bij ons in de buurt wordt gehouden – per ongeluk tegen iemand aanlopen, of iemand anderszins de weg versperren, dan zegt diegene standaard: ‘con permiso’, ‘lo siento’, ‘no problemo’, of iets in die geest, wat altijd een beleefde verontschuldiging inhoudt. Stress kennen ze hier amper, wat vandaag niet kan gebeurt morgen. Mañana.
De Mexicaan staat ook qua zijn natje en droogje wat meer ontspannen in het leven. Hij rookt, drinkt en eet dat het een lieve lust is. Ogenschijnlijk niet gehinderd door alle waarschuwingen die gepaard gaan met dit soort toch alledaagse handelingen. Hij geniet er simpelweg van en ziet wel of, waar en wanneer het schip strandt.
Stress kennen ze hier amper, wat vandaag niet kan gebeurt morgen
De belangrijkste maaltijd is ‘la comida’, qua hoeveelheid vergelijkbaar met ons diner, maar begint rond twee uur ‘s middags en is om omstreeks vijf uur afgerond. Het dagelijks ritme is hier geheel op afgestemd. Scholen zijn voor die tijd uit, en werkende mensen komen voor deze maaltijd vaak naar huis, of nuttigen deze in een restaurant met collega’s en zakenrelaties. Onze straat, die doorgaans vrij rustig is, kent maar liefst vier restaurants zodat het tussen twee en vijf wemelt van de hongerige, toeterende Mexicanen.
Door de week wordt er dus naar gestreefd bovengenoemde maaltijd met het gezin te nuttigen, in het weekend is dat standaard het geval. Alle restaurants zitten afgeladen vol met grote families aan lange tafels. Het is hier heel normaal om daar oma’s en opa’s en zelfs ooms en tantes bij te betrekken. Familie staat hier centraal en dat wordt gevierd met het meest basale denkbaar, tevens meest zorgzame: elkaar van voedsel voorzien.
En tot mijn schrik merk ik nu dat ik mij daar echt in moet gaan bekwamen, dat kokerellen, omdat het veel wezenlijker is dan met een ongeïnteresseerd hoofd boven het fornuis te hangen. Daar ga ik absoluut verandering in brengen. Mañana.
Eugenie van Stratum is communicatiemanager. Moeder en echtgenote. Ze leest en schrijft. Eet en drinkt (niet altijd in gepaste hoeveelheden). Doet aan pilates. Bezwijkt regelmatig voor ongecontroleerde actie.
Portretfoto: Natalie Leeuwenberg
