Zo’n eerste keer zonder elkaar
Of Eugenie nu in recordtijd alle schepen achter zich verbrandt en met haar gezin naar Mexico City emigreert waar ze huisvrouw met chauffeur wordt, of in Nederland voor een armlastige kinderhulporganisatie werkt en met haar geliefde el señor een boutique hotel runt: saai is het zelden!
Zoon Ceesje gaat vandaag voor het eerst naar school. In Mexico.
De mand met Delftsblauwe klompjes gevuld met Haagse hopjes heb ik in mijn ene hand geklemd, kleine Cees in de andere. Op het speelveld voor de school staan de klasjes al in rijen opgesteld. De ouders staan aan de zijlijn het ochtendritueel gade te slaan. Vanuit mijn ooghoeken zie ik verschillende moeders nieuwsgierig staren. Een aantal vaders glimlacht.
Ik zie de juf van Cees. Ze omhelst me en heet ons van harte welkom en aait Ceesje over zijn haar en zegt: ‘Hello sweetie, are you going to play with us today?’
Als reactie onderneemt hij serieuze pogingen definitief in mijn broekspijp te verdwijnen. Dan besef ik dat we het ochtendritueel onderbreken en stap opzij. Mijn haar valt in mijn gezicht en ik probeer het eruit te blazen terwijl ik ‘hola’ fluister naar de nieuwsgierige kinderen. Ik zet de mand neer, til Ceesje op en leg hem zachtjes uit dat zijn nieuwe juf Kristina heet en net zo lief is als Roos van de kinderopvang.
‘Jullie gaan allemaal leuke dingen doen. Wil je al bij de andere kindjes in het rijtje gaan staan?’
‘Neeheehee,’ klinkt het zachtjes.
‘Is goed lieverd, mama is bij jou.’
Ik weet niet of ik ’m nu een beetje moet dwingen of huilend aan mijn borst moet drukken
Nadat de headmistress het laatste nummer heeft ingezet op de piano en de kinderen met volle borst ‘I am special, I am me, I have two eyes to see, a nose to smell, my ears hear well’ declameren, gaat het minivolk per klas naar binnen. Wel erg schattig zoals dat hier gaat. Mijn minivolk hangt tegen mij aan, ik draag zijn rugzak en de mand en op mijn gezicht een combinatie van alles-onder-controle- hallo en een wij-zijn-nieuw-en-staan-voor-iedereen-open-glimlach. Non-verbaal heb ik mijn moeder (ze logeert bij ons) al opgedragen zich een beetje gedeisd te houden. Ik moet dit alleen doen.
Dat heeft ze kennelijk niet gehoord. Als iedereen naar binnen is, volgen wij met z’n drieën. We lopen de trap op het lokaaltje. Bij binnenkomst worden we aangestaard door twintig paar donkere ogen. Miss Kristina heet Cees welkom, zegt dat hij bij mij en oma op een stoeltje mag gaan zitten in de kring en legt de andere kinderen uit dat hij nieuw is en uit Holanda komt. Ook vertelt ze dat we voor iedereen een traktatie hebben meegenomen. Alle kinderen reageren verheugd. Ik voel dat Cees zich een beetje ontspant op mijn schoot.
Na tien minuten is het tijd om te gaan. Mama loopt alvast naar buiten en ik probeer Cees lief doch vastberaden van me los te weken. Hij blijft zich onverbiddelijk aan mij vastklampen. O, wat erg is dit. Ik weet niet of ik ’m nu een beetje moet dwingen, of huilend aan mijn borst moet drukken en er samen vandoor gaan. Waarschijnlijk zou Ouders van Nu iets daar tussenin adviseren. Voordat ik eruit ben, komt miss Kristina naar ons toe en strekt haar armen uit:
‘Come, sweetie,’ zegt ze opgewekt.
‘Nee, mama, nee. Niet weggaan,’ zegt Cees verdrietig.
Waarop ik met moeite mijn tranen kan bedwingen. Ik moet nu echt gaan. Ik geef hem aan miss Kristina en loop zonder nog om te kijken het lokaal uit.
Halverwege de trap kom ik mijn eigen mama tegen. Ze schiet onmiddellijk in haar moederrol en wil me troosten. Dat is me nu te veel, ik zit zelf in mijn moederrol en denk alleen maar aan mijn kind. Ik kan nu even zelf geen kind zijn.
Mijn moeder loopt alvast door naar beneden en ik loop langzaam weer terug naar boven en gluur door het raampje naar binnen. Cees zit bij de juf op schoot. Hij kijkt voorzichtig de klas in.
‘Goed zo lief mannetje, je kunt het,’ fluister ik zachtjes.
Eugenie van Stratum is communicatiemanager. Moeder en echtgenote. Ze leest en schrijft. Eet en drinkt (niet altijd in gepaste hoeveelheden). Doet aan pilates. Bezwijkt regelmatig voor ongecontroleerde actie.
Portretfoto: Natalie Leeuwenberg
