Beter dan een Cartier-armbandje
Mijn dochter heeft stress. Een van haar liefste vriendinnen wordt als laatste in de rij 16 en geeft een feestje.
Voor deze bijzondere leeftijd is de jeugd tegenwoordig gewoon om van alles en nog wat uit de kast te trekken. Cadeaus voor de sweet sixteen moeten origineel, bijzonder en vooral heel persoonlijk zijn. De jarige moet natuurlijk ook zoveel mogelijk publiekelijke aandacht krijgen. Een simpel fotootje met felicitaties posten op Insta is niet voldoende. Soms besteedt mijn kind dagen aan het maken van een professioneel ogend filmpje waarmee het feestvarken in het zonnetje wordt gezet en tegelijkertijd het belang van de vriendschap wordt bewezen.
Nu valt het te prijzen dat het niet gaat om de materiële waarde van het cadeau maar om de geïnvesteerde tijd en moeite. Ik ken ook kringen waar zestienjarigen elkaar Cartier-armbandjes geven (als gezamenlijk cadeau, maar toch). Maar in de ambitie om er ‘iets heel speciaals’ van te maken is de vriendenkring van mijn dochter misschien een beetje doorgeschoten.
Het perfectionisme heeft haar creativiteit, juist bij deze heel attente vriendin, lamgelegd.
Twee uur voorafgaand aan de partij is er nog niets uit haar handen gekomen. Uren hangt ze aan de telefoon om vriendinnen te raadplegen. Met succes, moet ik eerlijk zeggen, want uiteindelijk roept een van hen: de soesjestaart! Wat een goeie, de soesjestaart was inderdaad jarenlang dé signature dish in ons gezin. Een traktatie die minimale inspanning vroeg en groots effect sorteerde. Van een royale hoeveelheid diepvriessoesjes, aardbeien, frambozen en druiven wordt – met gesmolten chocolade als lijm – een indrukwekkende toren gebouwd die wordt afgetopt met sprinkels, parels, vlaggetjes en kaarsjes. Iedere verjaardag, ieder kerstdiner scoorde de soesjestaart hoge ogen.
Inclusief de tijd besteed aan boodschappen staat er binnen een uur een pronkstuk op tafel dat eerst uitgebreid gefotografeerd moet worden. Als mijn dochter met dezelfde aandacht boven haar outfit en make-up in orde aan het maken is en de mannen van ons gezin voor de buis opgaan in de Formule 1, duik ik opgelucht de tuin in voor de laatste zonnestralen.
Als ik vijf minuten later naar binnen loop om een glas water te pakken, zie ik onze Molly op tafel als een woest wild beest het cadeau verslinden. Ik gil het uit en nog voor ik haar op heb kunnen pakken graast ze nog gulzig wat happen af van de berg die al voor de helft is aangevreten. Mijn dochter, afgekomen op mijn angstkreten, bekommert zich vooral om haar geruïneerde cadeau terwijl ik de dierenarts bel. Het is weekend en ik kan alleen terecht bij een dierenziekenhuis 22 kilometer verderop. Wel met spoed komen, zegt de assistente, want de chocolade en vooral ook de druiven kunnen dodelijk zijn, zeker bij een hondje van net iets meer dan 5 kilo.
Als ze op de weegschaal staat blijkt ze bijna een pond zwaarder, zoveel taart heeft ze dus naar binnen geschrokt. De dierenarts laat haar met behulp van een injectie braken en we tellen zeker 7 druiven. De assistent verontschuldigt zich voor het pinksterzondagtarief als ze 250 euro in rekening brengt. ‘Duur taartje’, hoor ik mijn lief knarsetandend murmelen, terwijl ik mijn gedrogeerde slappe pluizenbol in mijn armen naar de auto draag. In dit geval zijn het niet alleen de geïnvesteerde tijd en moeite die nogal hoog uitgevallen zijn bij het speciale cadeau waarvan niet meer over is dan een foto. Maar ja, die kan wel op Insta, inclusief het memorabele verhaal. Dus al met al toch origineler dan een Cartier-armbandje.
