Bevallen
Mijn dochter, man en ik zitten in de bioscoop voor ‘Madres Paralelas’, de magistrale nieuwe film van Pedro Almodovar.
Al in de eerste vijf minuten zien we de twee hoofdrolspeelsters (waaronder de onvolprezen Penelope Cruz) in baringsnood verkeren terwijl ze in het ziekenhuis een kamer moeten delen. Vandaag de dag een ondenkbare situatie in een Europees land, lijkt me, maar het doet mijn dochter denken aan een hysterische anekdote over haar eigen moeder. Ze stoot mij aan en fluistert: ‘Was dit waarom je destijds het ziekenhuis uitliep?’
Inderdaad, de dag dat zij, mijn derde, met een geplande keizersnede geboren zou worden, 2 november 2006, had ik er bijna de brui aan gegeven omdat ik bij het inchecken op de afdeling verloskunde een bed op zaal toegewezen kreeg. Een aantal weken daarvoor had ik de datum nog zelf op de kalender geprikt. Mijn twee zonen waren de jaren daarvoor ook met een keizersnede ter wereld gekomen dus dat nummer drie ook zo gehaald zou worden, was een feit.
Mijn dochter mocht vanaf week 37 geboren worden en omdat ik het zo spuugzat was om zwanger te zijn, koos ik de eerste mogelijkheid in het rooster dat de assistent van de gynaecoloog me tijdens een van de laatste controles voorhield. De dag van de moord op Theo van Gogh en Allerzielen, realiseerde ik me later pas. En ze zou dus een schorpioen worden, in plaats van een boogschutter zoals ikzelf. Een pittig gesternte, kreeg ik als waarschuwing mee. Maar toen was het al te laat, de afspraak in de OK stond al.
De vorige twee keizersneden had ik bepaald geen walk in the park gevonden maar wat ik van alles als ergste had ervaren, was het delen van een kamer als je wiebelig van de hormonen en morfine bent en nachtenlang door andere emotioneel incontinente moeders en huilende zuigelingen uit je slaap gehouden wordt. Na de geboorte van de middelste was ik op een kamer terechtgekomen waar een pas bevallen tienermoeder de hele dag Cartoon Network keek met de volumeknop maximaal opengedraaid. Als haar familie op bezoek kwam, doken ze urenlang met elkaar de rookruimte in, om later de geur van sigaretten, die als een deken om hen heen hing, weer mee de kamer in te nemen. Als ze de wc in de badkamer gebruikten was het duidelijk dat ze de bril niet omhoog deden of verzuimden door te trekken. (Ik weet niet hoe het na een ‘gewone’ bevalling is, maar hangend boven de bril plassen na een keizersnede, dat gaat niet echt.) Hun baby lag zonder dat ze enige noemenswaardige aandacht kreeg, ondertussen een beetje te verpieteren in het doorschijnende plastic wiegje. Het geheel maakte me zo in en in triest dat ik er bijna van in een postnatale depressie belandde en na een aantal slapelozen nachten brullend mijn man belde dat ik naar huis wilde. Toen de uitgerekende datum van onze dochter naderbij kwam, wist ik een ding zeker: een herhaling van zetten was wat mij betreft uitgesloten.
Er werd mij vooraf verzekerd dat ze het zouden regelen. Met koeienletters werd in het dossier vermeld dat ik geen kamer meer hoefde te delen, iets wat er in het betreffende ziekenhuis sowieso helemaal uit zou gaan voor pas bevallen vrouwen.
Maar toen ik die bewuste ochtend met mijn tas de afdeling op waggelde, werd mij een bed op een zaal met maar liefst vijf andere vrouwen aangewezen. Ja, ze hadden het dossier gelezen maar helaas, er was geen plek op een kamer alleen. Nou, dan ga ik naar huis, streep die operatie maar door, ik hoor wel wanneer jullie het wel kunnen organiseren, antwoordde de niet meest beheerste en flexibele versie van mijzelf. Ik was de gang al op, de klapdeuren door, toen mijn man me achterna kwam hollen.
Moraal van het verhaal: brutalen hebben de halve wereld en hysterische zwangere vrouwen ook. Met de nadruk op half, want in plaats van een zaal met zes werd het een kamer voor twee, maar zonder rokend en wc-bril bevuilend familiebezoek dit keer.
Wie Madres Paralelas ook heeft gezien weet dat het met zo’n gedeelde kamer sowieso heel fout af kan lopen. Wie de film nog niet kent wil ik met klem aanraden snel naar de bioscoop te gaan. Doe jezelf een plezier met deze prachtige, ontroerende, grappige, visueel spetterende, meeslepende, originele, warme en liefdevolle hommage aan het moederschap.
Met dat pittige gesternte van mijn dochter bleek het overigens dik mee te vallen. Haar expressieve karakter is de zon in het leven en voor zover er sprake is van temperament denk ik dat het eerlijk is dat toe te schuiven aan de genen van haar moeder in plaats van aan de sterren.
