Franska.nl

Er zijn van die dagen…

Het begon er al mee dat ik heel vroeg in de ochtend wakker werd.

 

 

 

 

Ik schat om een uur of half zes. Ik slaap graag met de ramen open, maar dat heeft als nadeel dat naast de frisse lucht dan ook alle geluiden binnenkomen. En het was deze nacht onrustig geweest op straat, dus het had tot een uur of vier geduurd voordat het echt helemaal stil werd.

 

Maar om half zes schalde er ineens luide fadomuziek uit de speakers van een van de omringende woningen. Op zich best leuk, maar niet om ermee wakker gemaakt te worden terwijl je vurig hoopt op nog een paar extra uurtjes slaap.

 

Want ik weet niet of het mijn recente antibioticakuur is, of de overgang, maar er zijn van die nachten waar de slaap en ik elkaar niet zo goed kunnen vinden. En de dag die daarop volgt wil dan ook geen dikke verkering met me. Mijn energie lijkt dan ver te zoeken, ik krijg amper de ene voet voor de andere en als klap op de vuurpijl zie ik de wereld dan ook somberder dan normaal gesproken.

 

Zo begon de dag. Niet helemaal lekker. Maar, niet getreurd, ik nam een extra uitgebreide douche en maakte een extra voedzaam ontbijtje voor mezelf.

 

Om negen uur zouden ze hier zijn, mijn nichtje met haar vriendinnen die op examenreis zijn op het eiland hier. Heerlijk dobberend in het niemandsland tussen centraal eindexamen en de uitslag. Lekker lummelend en de werkelijkheid (of dat nou een prettige is of niet) nog even voor zich uit schuivend. Ze wilden naar een aquapark aan de andere kant van het eiland en ik had aangeboden om ze te brengen.

 

Ik zag het al aan hun bedrukte snuitjes. Er was iets. Het is grappig om te zien hoe je als zeventienjarige echt nog tussen tafellaken en servet zit. Ze vinden zichzelf al een hele vrouw van de wereld, maar als er dan iets misgaat zijn het ineens nog kleine meisjes. En er was iets misgegaan. Ze hadden namelijk de deur van hun appartement achter zich dichtgetrokken met de sleutel nog aan de binnenkant van de deur. Grote paniek.

 

Het lukte niet om contact te krijgen met de verhuurder en dus besloot ik ze dan toch maar naar het aquapark te brengen, want hier met zijn vieren op de bank gaan zitten wachten had ook geen zin. Vol goede moed gingen we op weg, maar vanwege een probleem was de tunnel afgesloten en konden we de vallei niet in of uit. Er zat niets anders op dan wachten. Het zuchten en steunen van de meisjes was niet van de lucht. Na een half uurtje ging de tunnel open, maar door de consternatie in de ochtend over de sleutel en de file moest ik helaas mijn wandelafspraak die ik gepland had voor deze ochtend laten schieten.

 

Dan de tijd maar gebruiken om te zorgen dat ik het appartement weer in kwam. Dat lukte gelukkig, en toen ik de meisjes aan het eind van de middag weer ophaalde uit het waterpark waren ze dan ook heel opgetogen.

 

Net toen ik wilde gaan zitten met een drankje kwam er post binnen. Een onverwachte belastingaanslag, waar ik (dus) even niet op gerekend had… Grrr. Ik had de balen en moest me even herpakken. En ik realiseerde me dat bepaalde dingen van alle leeftijden zijn. Want misschien is het wel niet voorbehouden aan een zeventienjarige dat je je een vrouw van de wereld kunt wanen, en toch uit het veld kan worden geslagen door tegenslag. En dan zit er niets anders op dan incasseren, meebuigen en de werkelijkheid maar even voor je uitschuiven. Morgen weer een dag om een tafellaken te zijn.