Er zijn een heleboel dingen die ik niet zeg, tegen mijn dochter
En wat ik al helemaal niet zeg is dat afgezaagde kleine-kinderen-kleine-zorgen-riedeltje.
Ze was een voorbeeldige slaapster, onze kleindochter. Nog geen zes weken oud en al de hele nacht onafgebroken naar dromenland. Dat beloofde wat. Maar sinds een maand is het gedaan met het goede slapen. Sinds een maand hangen haar nachten van hazenslaapjes aan elkaar en zit ze meer in haar ledikantje dan ze erin ligt. Haar pappa en mamma hebben geen idee waar dat nachtbraken opeens vandaan komt. Heeft ze pijn? Maar ze huilt niet eens erg – als ze al huilt. Is ze bang? Maar ze gaat ook niet slapen als ze in het grote bed mag.
Haar mamma maakt zich er best ongerust over. Hoe zij was toen ze zo oud was? Ik moet warempel diep in mijn geheugen graven voordat ik de slapeloze periode van mijn dochter weer boven water heb. Hoe lang die duurde en hoe erg die was? Ik weet het echt niet meer goed. Waarschijnlijk stelde het niet veel voor, dat ik het een beetje vergeten ben.
Maar dat zeg ik niet.
Wat ik niet vergeten ben zijn al die keren dat ze op het Leidseplein rondstapte en niet thuiskwam op de afgesproken tijd – en ook niet in de eerstvolgende uren daarna. Wat ik niet vergeten ben zijn al die keren dat ze haar telefoon niet opnam als ik haar wanhopig probeerde te bereiken op dat Leidseplein – als ze daar tenminste nog was. Wat ik niet vergeten ben is die keer dat ik met mijn donsjack over mijn pyjamabroek op de fiets richting Leidseplein ging nadat ze me gebeld had, in paniek, omdat haar vriendinnetje doodziek buiten op de stoep lag. Wat ik niet vergeten ben is dat nare ventje op zijn nare scootertje dat haar steeds lastigviel en dat hij pas ophield met haar lastigvallen nadat ik hém een paar keer had opgewacht en dat ik heel erg van geluk mocht spreken dat dit überhaupt werkte.
Maar dat zeg ik allemaal niet. En wat ik al helemaal niet zeg is dat afgezaagde kleine-kinderen-kleine-zorgen-riedeltje.
Wat ik wel zeg is dat ik vrij zeker ben dat haar ’s nachts spokende dochtertje, voordat ze er erg in heeft, is uitgegroeid tot een puber die met geen mogelijkheid meer uit haar nest te rammelen is. En dat ze zich deze periode dan waarschijnlijk niet eens meer kan herinneren.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
