Franska.nl

 

‘Toen mijn dochter hem aan me voorstelde was er heel even dat stemmetje in mijn achterhoofd, maar gelukkig was dat zacht genoeg om te kunnen negeren. Waar het om ging was mijn dochters geluk, haar verliefdheid, haar verlangen eindelijk gevonden te hebben wat ze zocht. En eerlijk is eerlijk: deze vent was echt wel een partij met zijn bijna 1.90 meter, gespierde armen en succesvolle bestaan in de financiële wereld. Toch kon ik de parallellen op een gegeven moment niet meer ontkennen. De dominantie, de onwrikbare standpunten, de eeuwige overtuiging van het eigen gelijk, het zijn precies die eigenschappen die mijn huwelijk met de vader van mijn dochter ooit aan het wankelen brachten. 

 

Mijn moeder vertelde me pas na mijn scheiding dat pappa en zij altijd met spanning zaten te wachten als mijn ex en ik eraan kwamen. ‘Als hij maar een beetje goed gehumeurd is’, zeiden ze dan tegen elkaar. Want anders was het spitsroedenlopen geblazen omdat hij maar moeilijk het fatsoen kon opbrengen om zich te gedragen als zijn pet daar niet naar stond. 

 

De eerste keer dat ik net als mijn ouders op eieren liep was tijdens een verjaardagsdiner voor mijn partner. We hadden zelfs het witte tafellinnen uit de kast getrokken om er een feestje van te maken, maar ik voelde het al toen ze binnenkwamen. Toen ik vroeg of het wel goed met hem ging haalde hij zijn schouders op. ‘Wel oké’, zei hij, waarbij hij allesbehalve oké bedoelde. Hoe meer hij zich afzijdig hield, des te meer mijn dochter ging compenseren. Veel vaker dan nodig begon ze over het eten. ‘Zo heerlijk, zo zalig, zo fijn!’ Intussen hield hij zijn kaken op elkaar. En liet ons zwemmen in ongemak.

 

Ik zag mezelf in mijn ouders die zich in alle bochten wrongen om niet uit te spreken wat ze dachten. Bang dat de confrontatie onherstelbare schade aan zou richten en bang om hun dochter te verliezen. Ik zag mezelf in mijn dochter die krampachtig haar best bleef doen om het gedrag van deze lummel te maskeren. Ik zag haar vader in hem – en kan niet zeggen welke gelijkenis me het meest raakte want alles was even pijnlijk.

 

Na dat diner was ik dagen van de leg. Bang om uit te spreken wat ik heel graag uit zou willen spreken want bang om mijn dochter te verliezen. Na een week nam ik het besluit en ging ik bij ze langs. Om te zeggen dat ik hem niet kon dwingen om zich te gedragen als hij daar geen zin in had, maar dat ik hem wel kon vragen om niet te komen als hij daar geen zin in had omdat dit de stemming voor ons allemaal verpestte. 

 

Nadien bleef het lang genoeg stil om ervan overtuigd te raken dat ik niet het goede had gedaan. Totdat mijn dochter belde om te zeggen dat er inmiddels heel wat gesprekken waren geweest en dat ze me dankbaar was dat ik de moed had gehad om dit bommetje bij hem te droppen. Het was even slikken geweest maar inmiddels was hij ervan doordrongen dat hij zich niet alles kon permitteren. En, zei ze, ik moest er niet over in zitten als hij inderdaad af en toe verstek zou laten gaan. ‘Misschien wel beter zelfs. Want dan hebben we af en toe lekker tijd met z’n tweetjes.’’

 

 

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.