“Enne…hoe was de vakantie?”
De afgelopen weken waren zwaar voor May en haar gezin. De zomervakantie kwam als geroepen…
De dame van de apotheek buigt zich een tikje samenzweerderig naar me toe. Ze vindt het vast een vleugje ongepast, maar ik begrijp haar interesse. Een maand geleden stond ik hier, drie kilo lichter van de stress, alle benodigde medicijnen bij elkaar te schrapen.
Dipiperon-druppels, lorazepam voor een maand en als verse aanwinst het anti-epilepticum Lamotrigine. Ik heb een hoop verse vrienden gemaakt de afgelopen maanden. Bij onze huisarts hoef ik mijn naam niet meer te noemen als ik bel en bij de dames van de apotheek sta ik zomaar even vijf minuten te kletsen. Over die verdraaide epilepsie die ineens de kop opstak en dat ik best wel opzie tegen vier weken vakantie omdat het de vorige keer zo dramatisch was allemaal.
Dus ik bedank haar voor haar vraag en zeg dat het de beste vier weken van de afgelopen vijf jaar waren. Een geschenk van Moeder Aarde noem ik het. Sowieso voelden we vier weken warmte, in alle opzichten. We hebben een klein huisje gebouwd naast dat van mijn ouders en dat was een gouden vondst. Flo scharrelde van ons bescheiden huisje naar oma en Kiek (zoals ze mijn vader noemt) en als ik haar zocht, luisterde ik gewoon waar het gezang of het lachsalvo vandaan kwam. De enige vraag die gesteld werd, was of Nederland dicht was en of we in Italië bleven.
Ik las, ik sliep, ik verzamelde kracht en kilo’s (3!) en dankte de wereld voor deze weken.
Nu zijn we terug. Met moeite. Want weggaan, dat wilde ons meisje niet. Ik heb hond, Sinterklaas en haar verjaardag in de strijd moeten gooien en moeten beloven dat we in de herfstvakantie weer teruggaan. Thuis wachtte een andere wereld. Een met prikkels en verplichtingen. Ik heb er alweer een week op zitten met drie ziekenhuisbezoeken. Goed voor de verse vriendenverzameling, zullen we maar denken. En ondertussen hunkeren we naar de herfstvakantie.
Door: May-Britt Mobach
