Engelen bestaan
We spelen de engel bij het overlijden van een goede vriend, we zingen de engel bij het overlijden van onze moeders en mijn vader.
Het is in de maand januari van het jaar 2007 als we op een maandagnacht vanuit de binnenstad, langs het Rijksmuseum, naar huis rijden en de radio Robbie Williams’ Angels speelt. Ik kan het refrein letterlijk meebrullen. Hij probeert te volgen, wat bij de derde keer best aardig lukt. Vooral het ‘she offers me protection’ en het ‘she won’t forsake me’ zitten er al goed in. Onze verliefdheid staat nog in de kinderschoenen en slaap hebben we niet nodig nu we zogezegd van de liefde leven. Even overwegen we om de dag van morgen aan onze laars te lappen en door te rijden naar Parijs of naar Antwerpen, maar uiteindelijk belanden we voor de cd-speler met ‘Angels’ op de replay. We dansen, cheeck to cheeck, tot het ochtendgloren en gaan dan aan het werk.
Vanaf dat moment is ‘Angels’ onze beschermengel en die engel staat ons bij op alle momenten dat het leven gewoon zijn loop neemt zonder zich al te veel om ons te bekommeren. We spelen de engel bij het overlijden van een goede vriend, we zingen de engel bij het overlijden van onze moeders en mijn vader en we dansen de engel na een ruzie of een offday. En dan verdwijnt de engel, zonder reden, zomaar een beetje naar de achtergrond en zijn we ons er zelfs niet van bewust dat we haar missen.
Het is in de maand januari van het jaar 2019 als we op een asgrijze maandag, zonder al te veel toeters en bellen, gewoon aan het werk zijn en de radio Robbie Williams’ Angels speelt.
Meteen al bij de eerste toon kijken we op en bij het ‘does an angel contemplate my fate’ zetten we al in. We staan op, lopen om onze bureaus heen en dansen, zonder verdere woorden, onze good-old-for-all-times-sake-cheeck-to-cheeck-shuffle, waarbij een klein traantje van ontroering allesbehalve uit de toon valt.
Even overwegen we om de boel de boel te laten en iets geks te gaan doen. Naar Parijs of naar Antwerpen. Of, minder gek maar daarom niet minder leuk, naar de kroeg voor een biertje bij de Pieper, net als toen.
Nog even dit afmaken, nog één mailtje, nog even met hond Jip, dan gaan we. Om uiteindelijk met ‘Angels’ op replay in de luie stoel te belanden. We heffen het glas omdat het maandag is en we vandaag de terugkeer van onze beschermengel vieren en we beloven haar plechtig om haar nooit meer uit het oog te verliezen. Het belooft een mooi jaar te worden.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
