En zo kroop corona toch nog mijn huis in
Wat keek ik uit naar het moment dat mijn hele gezin gevaccineerd zou zijn. Om eindelijk niet meer bang te hoeven zijn voor het virus.
Maandenlang hebben we in Huize Smit onze handen stukgewassen, afstand gehouden en leuke dingen afgezegd als we alleen al een keertje moesten niezen. Want het zou toch niet? Hoe vaak ik niet met mezelf of met een van mijn kinderen naar een teststraat ben gereden is werkelijk niet te tellen. Ik denk dat ik alle locaties in Noord-Holland heb gehad.
Wat was ik dan ook blij toen ik de eerste spuit in mijn arm had zitten. Meneer en ik gingen tegelijk naar Beverwijk en zaten ’s avonds koud en rillerig op de bank. Gedeelde smart is halve smart nietwaar? Onze oudste kreeg gelukkig ook vrij snel zijn prik en de jongste had vorige week na een dagje bellen een afspraak voor het Janssenvaccin in de tas.
Afgelopen vrijdag was ze aan de beurt. Ze kwam nogal uitgelaten thuis maar de stemming sloeg al snel om in algehele malaise. Hoofdpijn had ze, en overal pijn. Precies wat de GGD al aan bijwerkingen voorspeld had. Corona kon het niet zijn, want ze was woensdag nog getest via Testen voor Toegang. Toen was ze met een negatieve test nog toegelaten tot een feestje omdat het eindelijk veilig kon.
Maar ze bleef maar snotterig. Ik wist niet beter dan dat het de bijwerkingen waren, of een gewone verkoudheid want dat kon natuurlijk ook nog. Tot ze gisteren uit alle hoeken en gaten appjes kreeg van vriendinnen en vriendinnen van vriendinnen. De een na de ander bleek positief. Dus zaten we gisteravond samen aan tafel om de thuistest te doen. Ik angstvallig op anderhalve meter afstand.
Ja hoor, twee streepjes. Wat nu? Als een malle hebben we alle vier een afspraak gemaakt in de zoveelste teststraat waar ik vanmorgen vroeg opnieuw een staafje in m’n neus kreeg. Deze was wel heel bijzonder en hopelijk is het de enige keer dat ik een ambulance van binnen zal zien.
‘It ain’t over until the fat lady sings.’ Het is pas over als het uit is. Corona kroop dus toch nog even mijn huis in, ondanks dat we de eindstreep in zicht hadden. Stiekem hopen we dat het een grapje was en dat er niets aan de hand is. Maar eigenlijk weten we wel beter…
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
