En vandaag mam, mis ik je ineens zo…
Mijn moeder en ik waren twee handen op één buik.
We gingen regelmatig samen shoppen (en héél veel geld uitgeven), een gezellig etentje hier en daar, dan weer een vakantie naar de zon met z’n tweetjes… Ze was eerder een goede vriendin van me dan mijn moeder.
Ik was dan ook helemaal stuk, kapot en mentaal totaal de weg kwijt toen ze plotseling ziek werd. Na wat onderzoeken bleek al snel dat ze niet lang meer te leven had. Mijn wereld stortte in. Maandenlang was ik tot niets in staat.
De wereld om me heen nam echter geen pauze
Na zo’n maand of drie merkte ik aan mijn omgeving dat het toch wel van me verwacht werd dat ik weer ‘normaal’ ging doen. Gewoon gezellig doen, naar een etentje komen… eigenlijk werd van me verwacht dat ik weer mijn gezellige, attente en spontane zelf was.
Er was zelfs een vriendin die me na twee maanden meldde dat ze zich verwaarloosd voelde door mij. Het feit dat naast het overlijden van mijn moeder ook nog een van mijn beste vrienden overleed, ik ging verhuizen, de vader van mijn toenmalige partner op de ic terechtkwam, mijn oma nog overleed en ook de opa van mijn partner, dat was allemaal niet zo belangrijk.
Ik leerde een aantal harde lessen
Allereerst: rouw is een raar ding. Het laat zich absoluut niet in tijd en ruimte proppen. En ten tweede: hoe je omgeving om kan gaan met jou en je rouw is misschien nog wel een gekker ding. Alsof je een stempelkaart hebt en als die vol is, je je niet meer moet ‘aanstellen’.
Inmiddels is het dit jaar dertien jaar geleden dat mijn moeder ziek werd. En nog steeds trapt het verdriet me soms keihard in mijn maag. Gisteren nog. Ik zocht de moeder op van een vriendin van vroeger met wie ik heel close was.
Vanaf het allereerste moment was het goed
We kletsen verder alsof we elkaar gisteren nog hadden gezien in plaats van 26 jaar geleden. Op een gegeven moment zei ze lachend: ‘Oh ja, daarin herken ik de Marianne van vroeger hoor!’ Ik kreeg meteen een warm gevoel in mijn buik. Zij weet gewoon hoe ik was toen ik tien jaar oud was.
Ik voelde me zo gezien en gekoesterd, alsof ik echt even kon landen in de moederschoot die ik al dertien jaar miste. Het was een heerlijke dag. Maar toen ik terug in de auto zat, begon ik plotseling uit het niets te snikken. Ik herkende de knagende pijn, de leegte alsof er iets heel vanzelfsprekends ontbreekt.
Uiteindelijk hoort je ouders verliezen bij het leven
Maar zo jong je moeder begraven is pijnlijker dan ik met woorden kan beschrijven. Mijn vader deed een poging op de rouwkaart:
Een moeder sterft altijd te vroeg.
Door: Marianne ter Mors
