En toen was het stil
Als kind had ik een fantasie: opgesloten worden in de Bijenkorf. En dan het liefst op zaterdag om 17:00 uur want dan had ik een hele avond en de hele zondag (in mijn tijd was er nog geen koopzondag) voor me.
Ik heb er nog eens een opstel over geschreven waarbij ik de mooiste kleren kon passen, de paskamers allemaal vrij waren, ik kon koppeltje duikelen in de met kussens bezaaide bedden en natuurlijk zou avondeten met de beroemde hazelnootschuimtaart.
Zodra het idee richting werkelijkheid bewoog, leek het me toch iets minder interessant allemaal. Want koppeltjeduikelen is niet leuk in je eentje, van ontbijten met taart word je misselijk en wat heb je aan leuke kleren als niemand ze verder ziet?
Corona voelt ook zo. Hoe vaak heb ik een dagje niets en een lege agenda? Gewoon me and my laptop, geen evenementen, verplichte etentjes maar alleen de essentie. Je geliefden om je heen en de rest van de wereld op afstand. Ook de race tegen de klok in de ochtend, het vullen van de broodtrommels, het oh ja, je gymspullen en oh, je moet op de fiets want je moet door naar huiswerkles, dat allemaal even niet. Leek me heerlijk. En nu is het zover en voel ik me ontheemd. Lost in translation. Het is stil op straat, ik hug mijn favoriete buurman niet als ik hem bij het honden uitlaten tegenkom. We houden een ongemakkelijke afstand. Mijn kinderen vervelen zich nu al en ik verlang op een gekke manier naar vrijdag vijf uur omdat het dan weekend is en deze situatie iets normaler voelt dan op maandagochtend. Dan moet het bruisen, zinderen, moet ik schelden op de file, moet ik vloeken op het verkeer, zuchten van opluchting als ik naast Adeline neerzijg en een heerlijke latte krijg voorgeschoteld van Lotte omdat ze nog wat melk over had.
Ik heb een thuisschooltje slash kantoor aan de eettafel ingericht. En we gaan nu als break even hardlopen. Ik met een vriendin en onze kinderen op de fiets erachter. Even wind door de haren, zorgen opzij. Met een veilige twee meter afstand, dat dan weer wel.
Sterkte voor jou, wherever you are.
Xxx, May
Door: May-Britt Mobach
