Doodverklaard door haar dochter
‘En dat allemaal vanwege de liefde voor een andere vrouw.’
‘We waren altijd één, mijn dochter en ik. Altijd goed samen. Als ze als kind pijn of verdriet had kwam ze altijd naar mij. Niet alleen omdat ik er ook vaker was dan haar vader – mijn ex werd voor zijn werk de hele wereld over gestuurd en wij gingen met hem mee – maar omdat wij zo close waren dat ik een enkele keer weleens de opmerking kreeg of de band tussen ons misschien iets té close was. En toen kwam er een einde aan het uitgezonden worden van mijn man, keerden we voorgoed terug naar Nederland en vielen we in zo’n diep, zwart gat dat het ons ons huwelijk kostte.
Mijn dochter, toen vijftien, zou met mij meegaan naar mijn nieuwe onderkomen. Natuurlijk zou ze dat. Daar maakte ik niet eens woorden aan vuil, zo vanzelfsprekend. Ook voor haar vader was deze stap niet meer dan logisch. Het enige wat hij erover zei is dat ze altijd welkom was om bij hem te verblijven. Voor een uur, een dag, een week en ook voor altijd.
Dat was wat hij haar mee wilde geven.
Een jaar na de scheiding werd ik verliefd. Niet op een andere man, maar op een vrouw. Ik werd erdoor overvallen omdat ik mezelf tot dat moment altijd als hetero had beschouwd en de vrouwenliefde zelfs nog nooit overwogen had. Maar deze aantrekkingskracht was – en is nog steeds – zo sterk, dat de liefde me overkwam en hier geen kruid tegen gewassen was.
Een week nadat mijn dochter lucht had gekregen van hoe ik me tot deze ‘nieuwe vriendin’ verhield, pakte ze haar tasje om naar haar vader te verkassen. En ik begreep dat. Meisjes van zestien willen geen moeder die zich plots tot de vrouwenliefde bekeert. Ze zou er echt wel van terugkomen als ze van de shock bekomen was. Alleen deed ze dat niet. Zeven jaar zijn we inmiddels verder. Zeven lange jaren waarin ze nooit meer, zelfs niet één keer, ook maar één woord tegen me heeft gezegd. Ik heb haar gevraagd, gesmeekt. Mijn ex heeft op haar ingepraat, geprobeerd om haar tot rede te brengen. Ik heb de nieuwe relatie verbroken in de hoop dat dat zou helpen. En weer opnieuw aangehaald toen ook dit niets uithaalde.
Haar verhaal is – en dat verhaal doet ze alleen tegen mijn ex – dat ze mij, haar moeder, doodverklaard heeft op het moment dat ik zo ‘achterlijk’ was om het met een ander ‘wijf’ aan te leggen en dat het haar geen ene moer uitmaakt of ik met dat ‘wijf’ oud word of haar vanaf vandaag nooit meer hoef te zien. Ze zegt ‘gewoon he-le-maal klaar te zijn’ met een moeder die tot zoiets in staat is.
Of dit voer voor psychologen is? Geloof me maar dat we er daar al een paar van hebben versleten. Maar wat de analyse ook moge zijn, dat verandert niets aan het feit dat ik mijn dochter kwijt ben en het doet niets af aan de pijn daarover.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.
Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.
