En dan ook nog met Wendy van Dijk?
Het begint al bij de titel: ‘We want more’. Want willen we dat nou echt als het wéér een zang- en danswedstrijd betreft? Op tv welteverstaan?
Laat ik even op persoonlijke titel spreken. The Voice vind ik een topper, nog steeds. Idols vond ik dat ook, ooit. En de vader aller talentenshows, Henny Huismans soundmixshow, was ook niet te versmaden. Sterker: daar bleven we toentertijd nog ouderwets voor thuis. Maar op een gegeven moment is het na Popstars, X-factor, The Winner Is, Dance Dance, Sing and Dance, Flirty Dancing en wat al niet meer zij, wel welletjes. Zou je denken.
Niet dus. SBS kondigde donderdag met genoeg bombarie ‘We want more’ aan, gepresenteerd door Johnny de Mol en Wendy van Dijk. Waarom? Want los van het feit dat ik dit genre televisie nu echt wel gezien heb en er toch echt maar één Voice is, heb ik Wendy van Dijk ook wel een beetje gezien. Het is haar oprechtheid waar ik mijn vraagtekens bij zet. En dan bedoel ik niet alleen als ze het over haar man heeft die ze de hemel in prijst nadat ze hem eerst buiten zette. Ook toen ze nog The Voice deed en zich met heel haar hart over haar kandidaten ontfermde, hen prees en geruststelde, aanmoedigde en troostte, dacht ik veel te vaak dat ze er geen snars van meende en gewoon haar kunstje deed.
Maar goed, Wendy nu bij SBS6 dus, weer ‘in de rol van’ en weer bij een talentenjacht. Keuvelen met de jury bestaande uit Davina Michelle, André Hazes, Trijntje Oosterhuis, Ali B en Henk Poort, die er met minimaal vier van de vijf van overtuigd moet zijn dat een kandidaat de potentie heeft om een ronde verder te komen. ‘Andre, wat vind jij? Davina, nu naar jou, Trijntje verlos ons uit ons lijden.’ En dan komt, uit tien overgebleven acts, uiteindelijk de winnaar die er met de hoofdprijs van 100.000 euro vandoor gaat. Winnaar blij, Wendy blij, iedereen blij.
Ik sta niet te popelen, ben zelfs niet een klein beetje nieuwsgierig. Want ik wil niet langer meer van hetzelfde en oude wijn in nieuwe zakken. Ik wil veel liever echt en fris, nieuw en jou geloof ik, kom eens met wat anders, goh ja, hè ja en wat fijn. Ik wil met Floortje naar het einde van de wereld – zelfs als ze nog eens teruggaat, of met Huub Stapel naar Zwitserse treinstationnetjes. Ik wil kijken naar hoe Monique Hendriks een groot orkest in het gareel tracht te houden op een super-ingewikkelde partituur en achter Jort Kelder aan op bezoek bij de oude Nederlandse adel.
Ik wil dus eigenlijk gewoon serieus genomen worden als kijker. Maar goed. Dat is natuurlijk persoonlijk.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
