En dan krijg je zomaar je diploma
Daar zit ze dan. Een beetje verdwaasd op een stoel in mijn woonkamer.
Eigenlijk weet ze niet zo goed wat ze ermee aan moet. S. is de beste vriendin van mijn dochter en zou dit jaar eindexamen doen. Zou eindexamen doen, want van de week kwam de mededeling van minister Slob dat het centraal schriftelijk eindexamen dit jaar niet doorgaat.
Eindexamen doen is toch een bijzondere ervaring. Bijna iedereen heeft weleens in dat schuitje gezeten en weet nog hoe het voelde, zelfs wat voor weer het buiten was. Welke vakken er goed gingen of welke je finaal verprutste. En die ervaring mist S. nu.
Volgens haar huidige gemiddelde heeft ze wel haar diploma gehaald. Maar eigenlijk weet S. niet zo goed of ze er nu blij mee moet zijn of niet. Ik hoorde eindexamenkandidaten op televisie al zeggen dat het een beetje voelt alsof ze hun diploma nu zomaar in de schoot geworpen krijgen. Sommigen hebben nog geen idee wat voor vervolgopleiding ze willen doen. Die wilden in april nog open dagen bezoeken, maar die zijn inmiddels ook afgelast.
De examenreis waar S. zo hard voor had gewerkt gaat ook al niet door. Corona houdt niet op bij onze landsgrens en wanneer is het weer veilig genoeg om op een vliegtuig te stappen om een weekje in de zon te feesten?
En dan al die scholieren bij wie het tot nu toe met de toetsen nog niet zo best ging. Die hadden hun hoop gevestigd op het examen in mei. Daar zouden ze gaan knallen om het diploma misschien alsnog te halen.
Ik snap S. helemaal dat ze het even niet meer weet en wil haar toch graag een dikke knuffel geven om haar te feliciteren. Maar ook dat kan niet. Anderhalve meter afstand weet je nog?
Stomme corona!