Nee, Elise wil niet naar de Etos
De fijne ouderwetse drogisterij, waar Elise al jaren komt, doekt op. Sowieso verandert er veel te veel in haar leven naar haar smaak. En als alles anders wordt, zit er maar één ding op…
Er hadden al alarmbellen moeten rinkelen toen de huidkleurige panty’s voor vijftig cent de deur uitgingen. Maar pas bij ‘ALLES MOET WEG!’ in witte verfletters op het raam drong het tot me door. Die fijne ouderwetse buurtdrogisterij stopte ermee.
Ik overdrijf niet als ik zeg dat deze drogisterij een baken in mijn bestaan vormde. Ik kwam er elke dag. Voor een frisse neus, een pakje kauwgom of een postpakket op werkdagen. En op woensdagmiddag was ‘de dropjeswinkel’ een prima lokmiddel om mijn kinderen meer dan vijf minuten van buitenlucht te voorzien. De nog jonge eigenaar straalde iets uit waar ik rustig van werd. Misschien omdat hij altijd de krant las of meditatief staarde naar een rij Just for Men haarkleuringverpakkingen.
‘Ook ééntje voor je grote broer pakken hè?’ zei hij steevast tegen mijn jongste zoon. Zonder ooit uitgebreid te vragen wat zijn oudere, rolstoelgebonden broer nou had, zag hij in dat naar tumtummetjes graaien in grote glazen snoeppotten voor Ties een onhaalbaar streven was.
Hij was ook de eerste buitenstaander die ontdekte dat ik wéér zwanger was (de pot zwangerschapsvitaminen verraadde me). En bij mijn eerste wandeltocht met kleuter in rolstoel, peuter op fietsje en pasgeboren baby in buikdrager, grapte hij dat ik best een vlag in de vitrine mocht planten na zo’n expeditie.
Vanaf nu moet ik naar de Etos in het winkelcentrum verderop. Ik wil helemaal niet naar de Etos. Bij de Etos mag je niet gratis een dropje pakken. En aan de kassa vragen ze opdringerig of je alles hebt gevonden wat je zocht. Dat hoefde de meneer van de Ouderwetse Drogisterij nooit te weten. Kon hem het schelen, ik kwam toch de volgende dag wel terug.
Ik deed wat ieder weldenkend mens zou doen
Het ‘ALLES MOET WEG’ op het raam van de drogist leek in die periode ook op de rest van mijn leven te slaan. In een paar maanden tijd stopten Ties z’n juf, zijn vaste buschauffeur en zijn trouwe fysiotherapeute met werken. Ook de oppassen die bijna tien jaar de scepter zwaaiden over onze kinderen en wasmanden: weg. Omgeruild voor buitenschoolse opvang omdat de jongste naar school ging. Het huis was leeg en stil. Wat zo z’n voordelen heeft als je thuis werkt – maar toch.
Opeens was niets meer vertrouwd. Dus deed ik wat ieder weldenkend mens zou doen als het leven even niet meer voorspelbaar lijkt. Ik trok een Tarotkaart. Ook dat nog, dacht ik toen ‘De Dood’ op tafel viel. Maar het blijkt juist de kaart met de mooiste betekenis. Een nieuw begin.
Elise van der Velde is freelance copywriter, schrijft zich een slag in de rondte en probeert dit alles zo gracieus mogelijk te combineren met haar gezin van vijf. Geen huisdieren, dat moest er nog bijkomen.
Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Linda van Iperen. Haarstylist: Mandy Huijs.
