Franska.nl

Ja, ik was heus wel eens in Italië, maar zo hevig als Franska verslingerd is aan dat land, dat heb ik dus ronduit niet. Geef mij maar Spanje. Of vooruit, Argentinië.

Maar onze dochter wilde heel graag (vooral omdat ze had gehoord dat je in Italië goed glutenvrij kon eten, wat zij moet), en ach … wij wilden de oostkant best graag eens zien. Dus togen en vlogen we naar Ancona, in de Marken (Le Marche), en trokken daarna iets landinwaarts (Montelparo, voor wie het echt wil weten).

Dat gebied bleek een stuk minder toeristisch dan Toscane of Umbrië, en Franska zei gezellig nog dat het minder mooi is … maar ik vond het PRACHTIG: verlaten stadjes op een hoge heuvel, met middeleeuwse huizen en kerken – in de hoge hoogte gebouwd –, smalle straatjes met Fiatjes 500 (en vooruit, ook wat andere auto’s), letterlijk geen mens te zien behalve in het plaatselijke barretje. Daar bestelde ik met handen en voeten een koffie. Oké, even eerlijk, latte macchiato verstonden ze wel.

Ont-zet-tend vriendelijke mensen. Fantastisch eten (en ook fantastisch glutenvrij eten, voor wie dat ook moet). De regionale kledingmarkt, de gelateria’s, spannende bergwandelingen… allemaal zonder een medetoerist te zien. De enige Hollanders die ik zag, stonden gras te herkauwen op de geitenboerderij die ook koeien bezat. En die Hollandse koeien hadden het ook al zo mooi bekeken in die stal met het prachtigste uitzicht op een dal.  

De enige Hollanders die ik zag, stonden gras te herkauwen

Weet je wat ik daar had? Een in-het-buitenland-zoals-je-vroeger-ook-in-het-buitenland-was-ervaring; geen lijntje met thuis, alleen maar een vreemde taal en onbekende mensen om je heen; ik miste eigenlijk alleen nog die verdraaide Italiaanse peseta, of hoe heette die munt ook alweer?

En dat je bij de bakker staat en snel moet omrekenen hoe goedkoop die pancetta’s zijn.

Het is maar twee uurtjes vliegen. Laat je me even weten wanneer jij gaat? Dan boek ik een weekje later zodat ik lekker weer een weekje authentiek Italië heb. ;-)