‘Eigenlijk was niets wat het leek bij deze man!’
Maar Simone was al lang en breed met hem getrouwd toen ze daarachter kwam.
‘Achteraf kan ik zeggen dat hij er geen gras over liet groeien, want we kenden elkaar amper een maand toen hij al voor me op zijn knieën ging. Dat ging me te snel. Over een jaar, zei ik. Als ik nog net zo verliefd zou zijn als toen, en hij zou me over een jaar nog een keer vragen, dan zou mijn antwoord zeker ‘ja’ zijn. Al na een half jaar deed hij me een aanzoek waar het me van duizelde en waar ik onmogelijk nee op kon zeggen – wat overigens ook helemaal niet in me opkwam omdat ik echt stapel op hem was.
Ons huwelijk was sprookjesachtig en de huwelijksreis – waar ik niets van mocht weten behalve dat ik er alle tropeninentingen voor moest halen – een droomreis naar Afrika. Het was op een van de eerste avonden dat we daar in een hotel aan de bar zaten dat ik iets bij hem zag wat ik niet kende en waar ik van schrok. Terwijl ik in gesprek was met een andere man sprong hij opeens op en vertrok zonder een woord te zeggen. Toen ik hem een uur later aantrof op onze kamer, was zijn blik zo ijzig dat het me koud om het hart werd.
Na die avond hulde hij zich in stilzwijgen en dat hield hij twee dagen vol. Daarna kwam zijn leuke kant weer naar boven alsof er niets gebeurd was en in feite was er voor hem ook niets gebeurd want telkens als ik het erover wilde hebben keek hij me glazig aan en stamelde een ‘sorry als ik je van streek heb gemaakt want ik hou veel te veel van je om je dat aan te willen doen.’
Die avond in Afrika bleek achteraf helemaal niets in vergelijking met wat er nog volgde. Opstaan en weglopen werd tegen me uitvallen en plein public en daar was niet eens meer een gesprek met een andere man voor nodig. Hij kon al flippen als ik verkeerd keek, of juist niet keek – ‘Niemand negeert mij!’ brulde hij dan. In principe kon ik niets meer goed doen en toen we nog geen jaar getrouwd waren belde ik een advocaat.
De echtscheidingsprocedure bracht de waarheid stukje bij beetje aan het licht omdat hij zo onder druk kwam te staan en zich zo tot wanhoop gedreven voelde dat hij doorsloeg en ging vertellen. Vertellen over dat hij een traumatische jeugd achter de rug had waarbij geweld en misbruik aan de orde van de dag waren geweest. Zijn ouders die zogenaamd al overleden waren, waren nog springlevend en woonden nota bene niet meer dan een kilometer of twintig bij ons vandaan. En alsof dat al niet genoeg was bleek hij een dochter te hebben uit een eerdere relatie waar ik het bestaan niet van wist.
Hij draaide zo door dat hij met een psychose in een psychiatrische kliniek belandde. Daar werd mij duidelijk dat hij zo beschadigd is dat hij niet tot een relatie in staat is. Op wilskracht had hij een tijdje de schijn op kunnen houden omdat hij zo graag wilde dat het zou werken tussen ons. Al moet ik achteraf toegeven dat ik bepaalde trekjes al in het begin had kunnen herkennen.
Het is niet meer goed gekomen met hem. Op medicijnen kan hij de trein nog wel redelijk op de rails houden, hoor ik. Maar zodra hij daarmee stopt gaat het weer gierend mis. Het contact heb ik helemaal verbroken. Ik heb mijn eigen leven weer op weten te pakken en mezelf gelukkig weer hervonden.’
Simones naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
