Eigenlijk best curieus, die donorwet
Mijn man kreeg vorige week post van het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport en jawel hoor, daar zou je hem hebben!
De brief die ons gaat helpen bij het maken van een keuze over het doneren van onze organen en weefsels na ons overlijden. Over dat overlijden staat in een aparte bijlage bij de brief dat dat hetzelfde is als doodgaan en er staat ook dat organen en weefsels pas worden uitgenomen als artsen 100% zeker weten dat iemand overleden is – wat hoe dan ook een enorme geruststelling is.
‘U denkt er misschien liever niet over na’, zo staat er ook in de brief. Maar de Nederlandse overheid wil toch echt graag vastleggen wat onze mening over dat doneren is (doneren betekent overigens geven, staat ook in die aparte bijlage), dus wordt ons vriendelijk verzocht om een keuze te maken. Het zijn er vier, die keuzes. Variërend van een overtuigend A: ‘ja’, of B: ‘nee’ tot een ‘ik maak geen keuze want die laat ik over aan’ ofwel C: ‘een speciaal iemand die ik hierna nader benoem’ of D: ‘aan mijn partner of familie’. En dan is er nog een vijfde optie en dat is de keuze ‘geen keuze’ (optie D maar dan ietsje anders). Een optie die je overigens niet kunt aanvinken maar die erop neerkomt dat je de brief in een la gooit en er niet meer naar omkijkt, in welk geval je ‘organen en weefsels na je overlijden naar een patiënt kunnen gaan, wat dan tegen die tijd wel eerst door een arts met je familie of met je partner wordt besproken.
Dus als mijn man die brief gewoon op zijn bureau laat liggen tot het moment dat het te laat is om ‘m überhaupt nog in te vullen, dan komt er straks een arts die mij net zo snel condoleert als dat hij mijn man wegvoert naar een operatiekamer om hem daar te ontdoen van zijn organen en weefsels (want zo gaat dat, staat ook in de bijlage)? Ook als ik daar heel erg tegen ben en heel erg duidelijk maak dat ik dat echt niet wil? Het verhaal gaat dat dit wettelijk misschien nog wel zou mogen, maar ook dat dit in de praktijk zo’n vaart niet zal lopen. Al is het maar omdat er weinig artsen zijn die de wet op deze manier wensen te handhaven.
Maar hoezo dan die toch wet? Omdat – en dat lijkt me een goede zaak – het belangrijk is dat we erbij stil willen staan hoe we ons verhouden tot het doneren van onze organen en weefsels en ook om het daar met onze toekomstige nabestaanden over te hebben. Wat niet wegneemt dat ik deze brief met bijlagen ook best een beetje curieus vind en ook heel benieuwd ben welk verschil deze nieuwe wet zal maken en hoeveel meer levens er uiteindelijk mee kunnen worden gered. Zal het ministerie er net zoveel werk van gaan maken om ons dat te zijner tijd te laten weten?
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
