Franska.nl

Ik wilde al vrij jong mijn eigen geld verdienen. Dat begon bij de bollenschuur bij ons achter het huis. Al om 7 uur ’s morgens zat ik daar, samen met mijn broer, als een idioot bollen te pellen. We deden altijd een wedstrijdje: wie had de meeste kistjes?

Uiteindelijk won er nooit iemand, daar zorgde onze moeder wel voor. Zij kwam namelijk óók mee pellen. Niet voor het geld, maar gewoon omdat ze het gezellig vond. De ene keer kreeg ik een bak met versgepelde bollen, de andere keer mijn broer.

Aan het einde van de week kreeg je je geld in een papieren envelopje

Trots dat ik was! Maar ja, op een gegeven moment werd ik ouder en was ik het zat om de hele dag in het bollenstof te zitten. Ik was net 16 geworden en meldde me aan voor een baantje in de thuiszorg. Dat verdiende zo goed.

Alleen gaf het me veel meer dan een goedgevulde portemonnee. Ik vond het heerlijk om bij mensen op bezoek te gaan en een gezellig praatje te maken. Meer dan eens kwam ik binnen en had mijn cliënt zelf het huis al gestoft en de keuken schoongemaakt. De koffie met appeltaart stond klaar: “Zo meid, eerst even zitten.”

Natuurlijk sputterde ik de eerste keer tegen, er moest ook gewerkt worden!

Maar mijn gesputter werd resoluut van tafel geveegd. Zoveel hoefde er niet te gebeuren in huis. En dan kwamen de fotoboeken op tafel, vergezeld van de meest prachtige verhalen. Ik genoot van de gezelligheid en nog meer van de doorleefde wijsheid en humor van de mensen tegenover me.

Pas later besefte ik dat mijn komst voor de meeste mensen het hoogtepunt van de dag was. Veel mensen op leeftijd waar ik kwam, zagen nauwelijks nog familie. Ze vertelden het niet met zoveel woorden, maar ze waren ontzettend eenzaam.

Dat raakte me toen al enorm.

Ik bedoel, dan ben je zo oud geworden en heb je altijd voor iedereen gezorgd. Dan heb jij een keer behoefte aan wat aandacht, en dan hebben de kinderen het te druk met de carrière. Auw.

Eenzaamheid is iets verschrikkelijks

Ik ben van huis uit op kamers gegaan. Daarna ben ik meteen samen gaan wonen. Tot mijn 28e had ik nog nooit alleen in een huis gewoond. Dat veranderde toen mijn relatie op de klippen liep. Zat ik dan, helemaal alleen in een huis waar ik niet wilde zijn.

Ik greep elke mogelijkheid aan om de deur uit te gaan. Toch ontkwam ik er niet aan om door mijn eigen eenzaamheid heen te zakken. Want uiteindelijk was er toch het moment dat ik een keer alleen thuis was.

In die tijd heb ik alleen leren zijn. En inmiddels kan ik het zo goed met mezelf vinden dat ik nooit meer eenzaam ben. Niet als ik met een groep mensen ben en ook niet als ik echt fysiek alleen thuis ben. Nu vind ik het juist heerlijk. Ik kan hele dagen vullen in mijn eigen caviabubbel.

Maar voor mij is het een keuze

Als je ouder bent en niet even de deur uit kunt, is dat natuurlijk heel anders. Naast eenzame ouderen is er, zeker sinds corona, nog een andere groep zeer eenzame mensen bijgekomen. Namelijk jongeren. Hun mentale gezondheid gaat steeds verder achteruit.

Laatst bedacht ik: waarom is er geen platform waarbij deze twee groepen aan elkaar kunnen worden gekoppeld? Mensen op leeftijd zijn vaak heerlijk nuchter en vol wijsheid. Die hebben al zoveel meegemaakt, die zijn niet gauw meer onder de indruk van iets. En je anders of beter voordoen dan je bent, hoeft al helemáál niet meer.

Jongeren zijn fris en hebben juist behoefte aan warmte en wijsheid. Iets wat ze in onze digitale samenleving een beetje zijn kwijtgeraakt. Ik zie hier een gouden match!

Dus: is er niet iemand die hier iets voor kan ontwikkelen?

Een app? Een ontmoetingsplaats? Een… weet ik veel wat? Eenzaamheid is echt zo’n naar gevoel. Het ontneemt je alle levenslust. Ik hoop dat we hierin als samenleving iets voor elkaar kunnen betekenen.

Immers, een stapel cavia’s en een goed boek is niet voor iédereen de oplossing.