Een simpel zinnetje
Flo is weer eens voorzichtig op bezoek en mijn allerliefste middelste kan zich gewoon niet langer inhouden.
‘Flo, kom je gauw een keertje weer thuis logeren?’ Mijn maag krimpt een beetje als ik deze vraag hoor. Flo is weer eens voorzichtig op bezoek en mijn allerliefste middelste meisje Bel kan zich gewoon niet langer inhouden. Ze verlangt er zo naar om haar zus weer een nachtje in de buurt te hebben, dat ze de vraag gewoon stelt. Nog voordat we het met de gedragsdeskundige hebben besproken… Ondertussen hoor ik luid gejuich. ‘Jaaa, en dan houden we een pyjamaparty! En dan gaan we Harry Potter kijken! En aardappelchips eten!’ Tegen zoveel blijdschap kan ik niet op. De gedragsdeskundige vast ook niet. Dus als de meisjes hun hoofd om de hoek steken met een bedelend ‘Ah, toe, mag het?’ bezwijk ook ik. Maar wel even met de begeleiding bespreken wanneer.
Bij elk volgend bezoek wordt de pyjamaparty uitgebreid besproken. Welke chips we dan precies gaan kopen (nacho’s) en welk deel van Harry Potter we gaan kijken (deel 1). En of Flo dan wel in haar eigen, nieuwe bedje gaat slapen en niet meer bij papa en mama. Ze knikt. Ik slaap in mijn eigen bed.
Vanmiddag is het zover. Om kwart voor drie haal ik Bel op van school en scheuren we met gierende banden naar huize Flo. Met een beetje geluk redden we het om voor de file terug te zijn, wie weet.
Als ik het bedje van Flo opmaak, schiet me iets te binnen.
Jaren geleden, Flo was nog maar een half jaar oud, gingen mijn lief en ik voor werk naar New York. Om onszelf te trakteren boekten we een nachtje in het Waldorf Astoria. Ik was nog nooit eerder in New York geweest en de taxirit naar het Waldorf leek me het summum van in New York zijn. Dus toen we in de taxi stapten zei ik tegen mijn lief dat er nu een zin ging volgen waar ik me al een half jaar op had verheugd. ‘Could you take us to the Waldorf Astoria please?‘ Nu, het dekbed opschuddend voor een nachtje met onze Flo bedenk ik de waarde van wat ik net zo nonchalant naar mijn liefde riep terwijl ik de trap op liep. Een simpel zinnetje dat voor ons een container aan liefde en gemis en verdriet en hervonden geluk herbergt. ‘Ik ga even het bed van Flo opmaken.’
Door: May-Britt Mobach
