Franska.nl

Als peuter deed hij lang achterelkaar steeds hetzelfde spelletje en daarin wilde hij niet gestoord worden. Een rustig kind dat erg op zichzelf was. Maar op een gegeven moment merkte ik dat zijn gedrag begon te veranderen. Als hij zijn zin niet kreeg veranderde hij plotseling in een klein monster. Dan schopte en beet hij boosaardig. Hij probeerde koste wat kost te krijgen wat hij hebben wilde en daar wilde hij niet op wachten.

Op een dag zag ik dat hij onze hond, een ontzettend lieve Cocker Spaniël die geen vlieg kwaad doet, zomaar uit het niets aan zijn staart omhoogtrok. Het arme beestje gilde het uit van de pijn. Toen ik Kevin uitlegde dat hij dat nooit meer mocht doen begon hij te lachen. Later hoorde ik van de buurvrouw dat hij bij haar hond hetzelfde had geprobeerd en dat ze liever niet meer had dat hij bij haar over de vloer kwam. Ik schaamde me enorm voor het gedrag van mijn zoon, maar ik begreep haar wel. Ook liet hij zijn babyzusje niet met rust. Hij kon heel jaloers zijn als ik haar de fles gaf. In een onbewaakt ogenblik beet hij haar zelfs zo hard in haar armpje dat de afdruk van zijn tanden dagenlang zichtbaar was.

Op de lagere school kwam Kevin dagelijks in de problemen met zijn klasgenootjes. Niemand wilde met hem spelen en hij werd ook nooit voor kinderpartijtjes uitgenodigd. Gek genoeg vond hij dat helemaal niet erg, terwijl ik me bijna niet meer op het schoolplein bij de andere moeders durfde te vertonen. Om de haverklap moest ik na school bij de leerkracht komen omdat hij andere kinderen had geknepen of hun knutselwerkjes kapot had gemaakt. Alsof hij geen geweten had.

Natuurlijk werd ik door de ouders van zijn klasgenootjes op het doen en laten van mijn zoon aangesproken, maar ik had geen idee hoe ik het op moest lossen. Zijn juf in groep vier adviseerde om Kevin te laten onderzoeken, want die rare dingen die hij in haar klas deed, waren volgens haar uitzonderlijk. Uit onderzoek bleek dat het IQ van Kevin vrij laag is en dat hij een forse ontwikkelingsstoornis heeft. Daarom heeft hij moeite om zijn gedachten en emoties te ordenen en snapt hij niet hoe hij met anderen moet omgaan. Vandaar dat hij altijd razend werd als hij zijn zin niet kreeg en deed hij andere kinderen bewust pijn.

Zijn manier van doen verslechterde naarmate hij ouder werd. Vanaf zijn tiende raakte Kevin geobsedeerd door seks. Als ik de iPad opende, zag ik de meest ranzige pornosites voorbijkomen. Hoe vaak ik ook probeerde om ervoor te zorgen dat hij niet meer op internet kon, hij was blijkbaar wel slim genoeg om de beveiliging van de iPad te omzeilen. Dat deed hij vaak ’s nachts als mijn man en ik lagen te slapen. Hij zocht dan net zolang tot hij de iPad, die ik natuurlijk had verstopt, gevonden had en kon dan gewoon zijn gang gaan. Hij praatte ook constant over seks. Niemand die naar hem wilde luisteren, maar hij vertelde dan heel hard over wat hij op die sites had gezien. Waar hij op dat moment was, interesseerde hem niet, maar ik schaamde me kapot.

 
Op de middelbare school begon hij stiekem meisjes met zijn telefoon te filmen. Ik kwam daar achter toe ik hem een keer zijn telefoon afhandig maakte omdat ik hem betrapte toen hij zijn zusje fotografeerde terwijl zij in de douche stond. Ik werd misselijk toen ik alle beelden zag en heb zijn telefoon meteen weggegooid. Nu was het hek van de dam. Kevin werd echt onhandelbaar en we durfden hem geen seconde meer alleen met onze dochter thuis te laten.

Opnieuw hebben we contact gezocht met de hulpverlening, maar omdat onze situatie in hun ogen niet urgent genoeg was werden op een wachtlijst geplaatst. Thuis probeerden we Kevin op één of andere manier onder controle te houden, maar we gingen er als gezin bijna aan onderdoor. Uiteindelijk konden we niet anders dan Kevin uit huis laten plaatsen. Dat is het meest verschrikkelijke dat ik ooit heb moeten doen.

Hij woont nu begeleid op kamers en wil geen contact meer met ons hebben. Kevin is zeventien en is eigenlijk een tikkende tijdbom. Inmiddels is hij al een aantal keren opgepakt voor diefstal en mishandeling. Ik ben bang dat hij in staat is om iets verschrikkelijks te doen. Bij elk bericht over aanranding of erger dat ik in de krant lees, hoop ik vurig dat mijn zoon niet de dader is. Maar ik vrees het ergste…’