Een plekje op de eerste rij tijdens een dodelijk verkeers­ongeval?

 

Een dodelijk slachtoffer verdient toch zeker in ieder geval en buiten kijf en zonder uitzondering respect?

 

Mensen die verkeersongelukken breeduit gaan staan filmen en daar zo druk mee zijn dat het niet eens in ze opkomt om hulp te bieden of om hulp te bellen? Die zijn er. Mensen die er zelfs niet voor terugdeinzen om te blijven filmen als het slachtoffer gereanimeerd wordt? Ook die schijnen te bestaan. Of het nog een tandje onbeschaamder en brutaler kan? Ja hoor, dat kan. En dat gebeurde van de week op de snelweg bij Uden waar een achtentwintigjarige motorrijder tegen de vangrail aan reed, lelijk ten val kwam en ter plekke aan zijn verwoningen overleed. De hulpdiensten deden overigens heus nog wel hun best om het slachtoffer te reanimeren, maar het was al te laat toen ze ter plekke kwamen.

 

Agent Coenen en haar collega’s kwamen ook ter plekke en zetten de weg meteen aan allebei de kanten af om te zorgen voor een veilige werkruimte voor de ambulance, traumaheli en overige hulpdiensten. Wat Coenen vervolgens meemaakt noemt ze ‘verbijsterend en totaal respectloos’ en dat is het – heel erg. Ouders die met hun kinderen in de buurt van dit dodelijk ongeval waren permitteerden het zich, sans gêne ook nog, om onder het rood-wit geblokte lint door te komen kruipen opdat ze een ‘goed plekje’ op de vangrail konden bemachtigen. Wat er in mensen vaart om te denken dat dit zomaar zou moeten kunnen? Laten we het erop houden dat dit voor elk ander weldenkend mens niet te bevatten is, en dat is maar beter ook.

 

 

Of het daarbij bleef? Bij deze ouders met hun koters? Nee, dat deed het niet, helaas. Korte tijd later kwamen er twee fietsers die het lint omhoogtrokken zodat ze eronderdoor konden om er zeker van te zijn niets te zullen missen, en toen ook zij werden weggestuurd kreeg de agente nog een grote mond ook. Kansloos? Ik ben heel erg bang van wel. Want als je al van het sensatiebeluste type bent dat zijn/haar nieuwsgierigheid niet kan bedwingen bij het zien van traumaheli’s en zwaailichten en koste wat het kost eropaf moet om te zien waar en hoe erg de ramp is, dan is het te hopen dat je alsjeblieft wel inbindt als je hoort van een dodelijk slachtoffer. Gewoon omdat een dodelijk slachtoffer in ieder geval en buiten kijf en zonder uitzondering respect verdient en heus ook wel gebaat is bij wat privacy. En anders wel de nabestaanden.

 

Tot zover.

 

Door: Brigitte Bormans

Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.

Afbeelding van Brigitte Bormans