Een nieuw begin
Bij mij in de buurt, waar de scholendichtheid nogal hoog is, zijn ze alweer opgehangen, de banieren die automobilisten moeten waarschuwen voor overstekende of op hun fiets slingerende kinderen.
‘Onze scholen zijn weer begonnen’, luidt de tekst, begeleid door foto’s van een setje scholieren, beiden met een grijns van oor tot oor. Een vrolijke uiting voor een nogal ernstige onderliggende boodschap die allerlei rampscenario’s in je fantasie los kan maken.
Maar ook zonder van het ergste uit te gaan, vind ik de montere communicatie misleidend. Is het echt leuk, dat terug in het gareel? Mij hadden ze best nog wat langer mogen laten ronddobberen in dat aangename vakantievacuüm.
Mijn dochter heeft er wél zin in. Ze heeft niet alleen haar kamer een flinke beurt gegeven maar ook haar herfstgarderobe al in diverse stylingcombinaties bij elkaar gezocht. Ik hoor haar blijmoedig keuvelen over de zojuist aangeschafte schoolspullen en haar bovendien allerlei goede voornemens uitspreken. Ze is van plan om vanaf het begin af aan alles héél goed bij te houden zodat ze nooit in de stress komt als het proefwerk daar is. De hoop van een schone lei, ik herinner me dit gevoel dat zo bij de aanvang van een nieuw schooljaar hoort nog haarscherp. Ieder jaar was het er weer, zonder cynisme en vol overtuiging. In mijn allerkeurigste handschrift schreef ik het rooster in mijn agenda, ik beloofde mezelf heilig dat ik me aan het opgegeven huiswerk zou houden, van alles een uittreksel zou maken en in de les voor de verandering eens zou opletten. Voornemens die nooit langer leefden dan een paar armzalige dagen.
Schriften raakte ik kwijt en die paar aantekeningen die ik maakte op losse blaadjes kon ik op de momenten dat het ertoe deed natuurlijk nergens meer vinden. Boeken vergat ik mee te nemen of soms zelfs aan te schaffen, wat me behalve natuurlijk gedoe ook schaamtevolle confrontaties met leraren opleverde. Een docent de me meerdere keren geërgerd had gesommeerd mijn zaken eindelijk eens voor elkaar te hebben, gooide het in een privégesprekje over een andere boeg. Had ik misschien nog steeds geen boeken omdat ik ze niet kon betalen? Ze keek er heel zorgelijk bij.
Afijn, ik heb nog regelmatig nachtmerries waarin ik op school zit en ineens totaal onvoorbereid examen moet doen. Altijd in de vakken waar ik toch al die hopeloze achterstand in opgelopen had. Schudgevoel is een hardnekkig iets.
Beter nu dus mijn dochter enthousiast aan te moedigen in haar voornemens. En zelf ook, hup, vooruit. Stoppen met die dagelijkse rosé’tjes en ijsjes. De wekker terug naar kwart voor zeven en geen omtrekkende bewegingen meer in de vorm van rondjes met het hondje of een totaal onnodige boodschap hier en daar, puur en alleen voor de afleiding. Gewoon uren maken achter de laptop. Zonder cynisme en vol overtuiging. Misschien ook alvast eens kijken welke leuke herfst-outfitjes er te maken zijn van wat er in de kast ligt. Of nog heel even, een keertje maar, op bijenkorf.nl struinen. Als het aanschaffen van schriften en pennen goeie zin losmaakte doet een fijn nieuw truitje misschien ook wat positiefs in de goeie richting. Het moet wel leuk blijven, dat terug in het gareel.
