Een jaar geleden bracht Maddy haar broer naar zijn graf
‘Hij was mijn beste vriend, mijn zielsverwant en de enige met wie ik mijn verleden, mijn roots, nog kon delen.’
‘Hoewel zijn ziekbed een maand of vier had geduurd, kwam zijn dood toch nog onverwacht. Zijn vrouw, mijn schoonzusje, schermde mijn broer altijd al af, hield hem het liefste voor zichzelf en zat op niemands gezelschap te wachten, en dat was tijdens zijn ziekbed niet anders. Voordat hij ziek werd belde mijn broer me vaak als hij met zijn auto onderweg was. Soms spraken we dan af om samen wat te gaan eten. Maar op een gegeven moment was hij niet meer met zijn auto onderweg en zelfs te ziek om nog te bellen. Telkens als ik hem wilde zien moest ik aandringen bij mijn schoonzusje om me toe te laten. Twee weken voor zijn dood heb ik stennis moeten schoppen om toegelaten te worden en toen hij overleed, op een vrijdagmiddag, belde zij me pas op zaterdagochtend om dat te vertellen.
Toch ben ik na de crematie heel erg mijn best blijven doen om contact met haar te houden. Op de een of andere manier was zij de enige connectie die ik nog met mijn broer had. De enige om herinneringen mee op te halen, door oude fotoboeken te bladeren. En ook de enige die mijn ouders nog gekend heeft. Als ik haar aan de telefoon had kwam ze altijd met de smoes dat er iemand aan de deur stond of dat ze net op het punt stond om weg te gaan. Als ik haar uitnodigde om bij me te komen eten, had ze het te druk, en als ik voorstelde om eten mee te nemen naar haar, dan kwam dat ook nooit uit.
Net toen ik me had voorgenomen om haar wat ruimte te gunnen en haar voorlopig even met rust te laten, stuurde zij een appje waarin ze alleen maar zei dat ze geen contact meer wilde. Geen reden, geen sorry, geen aanhef en geen afsluiter. Alleen maar ‘ik heb besloten om geen contact meer met je te willen’. Toen ik terug-appte had ze mij al als contact geblokkeerd. Ik heb nog een mail gestuurd met de vraag wat de reden was en of we het er toch niet een keer over konden hebben als zij daaraan toe was. Geen reactie. Daarna heb ik haar nog een briefje gestuurd per post. Misschien wil ze me niet meer zien omdat ik haar aan haar man doe denken, misschien heeft ze in haar verdriet geen ruimte voor mij en misschien heeft ze me gewoon nooit zo gemogen. Ik heb er echter heel veel verdriet van, nog steeds, dat de enige die net zo verbonden was met mijn broer als ikzelf, onbereikbaar is geworden. Dat maakt de dood van mijn broer nog verdrietiger en nog definitiever.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen. Wil jij ook iets delen met onze lezeressen, mail je verhaal dan naar info@franska.nl.’
