Franska.nl

Er komen heel wat filmpjes voorbij deze dagen. Eentje van een troep leeuwen die zich ongegeneerd meester maken van de asfaltwegen in het Krugerpark in Zuid-Afrika: ‘Al die wezens in hun rare auto’s zijn opgehoepeld, nu is de weg van ons en kunnen wij rustig uitbuiken!’ Ook uit het gebied in Zambia, South Luangwa, waar ik zo zielsveel van hou, komen filmpjes van dieren die niet meer gestoord worden door kijkers op twee benen. Voorheen stonden er vijf auto’s om een parend leeuwensetje heen. Stel je het omgekeerde voor: twintig leeuwen die in je slaapkamer komen kijken terwijl daar voortplantingsdingen gebeuren. Een ander filmpje: Basilio, een ongeletterde boer, die zijn gehandicapte vrouw Judith helpt met aankleden. Ze was voor de tweede keer in het vuur gevallen tijdens een epileptische aanval en deze keer was het goed mis. Haar linkerarm deed al niets meer, en nu is haar rechteronderarm geamputeerd. Het ontroert me en ik zou erheen willen vliegen, om ervoor te zorgen dat ze dóór kunnen. Dat heb ik ze twee jaar geleden beloofd. Ik laat het nu over aan onze vriend Lemmy, die me bij ons afscheid verzekerde dat hij mijn ogen en oren zou zijn bij de mensen die het zo zwaar hebben. Hij houdt me goed op de hoogte en elke kwacha die hij uitgeeft, verantwoordt hij keurig.

Als ik de filmpjes en foto’s bekijk, merk ik hoe dolgraag ik weer die kant op zou gaan. Een heimweeknoopje in mijn maag. Het gaat misschien in geen jaren gebeuren. Daar moet ik niet te veel aan denken. Een mens leeft van hoop, geloof en liefde. Wat Zambia betreft moet ik het doen met WhatsApp. Gelukkig kan ik vanuit hier nog wat betekenen dankzij onze meelezerspot. Een ossenkar voor Basilio. Lezen en schrijven kan hij niet. Arm tot op de botten. Maar met die kar kan hij zich verhuren als chauffeur. Een bijdrage voor de kippenschuur van Christine, die zes weeskinderen te verzorgen heeft. Ze doet goede zaken met die kippen. Alleen houdt ze ze in huis, anders worden ze gestolen. Niet zo gezond. Een schuur met uitloop is beter. Schoolgeld voor een aantal kinderen. Een zak houtskool en een zak maismeel, suiker, zout, kookolie en thee voor mijn stokoude vriendin Mkhalilamo, die nog steeds leeft. Dat is allemaal nog mogelijk dankzij de gulheid van mijn Nederland. Over geloof, hoop en liefde gesproken! Het geloof in mij van zoveel mensen (ik vind het een hele verantwoordelijkheid), de hoop van de Zambianen en de liefde die concrete hulp op maat mogelijk maakt. Dit moest ik even kwijt!