Een heel goede morgen
Het blijven bizar gekke tijden. Fysiek van elkaar en tegelijkertijd meer verbonden dan ooit.
Wij mochten vandaag even de school in. Jongste mocht ik begeleiden de klas in, mijn middelste meisje moest alleen. Raak zo min mogelijk aan, pak je spullen en ga weer weg, zo klonk de instructie.
Op de bezoekjes tijdens de tienminutengesprekken na heb ik de school nog nooit zo stil gezien. Op elk bureautje ligt een stapeltje boeken, het etuitje, de liniaal, het wisbordje en een brief van de juf. Als we het lokaal verlaten zie ik een emmer tulpen. ‘Pak er een’, staat erop, en daaronder: ‘kinderen, blijf bloeien’. Het heeft misschien een hoog luizenmoedergehalte, maar als mijn meisje voorzichtig haar tulp uitkiest, moet ik de tranen wegvegen.
Ik omhels je op afstand,
May
Door: May-Britt Mobach
