Een heel goede morgen
Hoe gaat het met jou? Vijfde dag, nog zestien te gaan.
Bij ons gaat het elke dag iets beter. Het lukt me elke dag iets, iets, iets beter om ook aan mijn eigen werk toe te komen, en de behoefte om een ander gezinslid bij het grofvuil te zetten wordt steeds kleiner.
Vandaag wil ik even niet over corona schrijven, maar over Marjolein Hurkmans. Ik ken haar niet persoonlijk, al heb ik haar wel ooit ontmoet bij een event van Beau Monde waar ik toen voor werkte. Maar dat weet zij niet meer. Ik was groen in bladenland en zij was een gevestigde naam, een vrouw die al járen voor De Telegraaf werkte.
Daarna heeft ze me ooit aangepakt in een stuk van haar. Ik had iets geschreven over Hillary Clinton en in de categorie ‘wie kaatst, kan de bal verwachten’ trok Marjolein mij even door de molen. Het was een leuk stuk, kritisch maar fair, en ik heb erom gelachen.
Eigenlijk wilde ik haar een e-mail sturen om haar te bedanken, maar zoals dat gaat kwam het er niet van.
Een week of wat geleden zag ik Marjolein Hurkmans in de bijlage van de zaterdag-Telegraaf. Mooie vrouw, prachtige foto. Ze had een eigen column. Over kanker… Marjolein had longkanker en beschreef het eerlijk, grappig, slim en kwetsbaar. Ik betrapte mezelf erop dat ik op zaterdag niet als eerste Eva Hoeke in het Volkskrant Magazine las, maar Marjolein. Ik wilde weten hoe het was, of ze nog naar Parijs was geweest en of ze de uitslag nu al had gekregen.
Maar sinds twee weken staat ze er niet meer. Ik bladerde en bladerde want ik had er vast overheen gelezen, maar nee, ze stond er echt niet. Ik speurde verder of ik een commentaar van de hoofdredacteur zag, maar ook dat niet. Of ik las er overheen.
En nu maak ik me dus zorgen. Om iemand die ik eigenlijk niet ken. Gek hè?
Ik wens je kracht en gezondheid, een mooi weekend en wij spreken elkaar dinsdag weer op deze plek,
May
Door: May-Britt Mobach
