Een gebroken stiefgezin
De vriend van Joany maakte onverwacht een einde aan hun relatie. Ze mist nu niet alleen hem, maar ook zijn kinderen verschrikkelijk.
‘Als ik in het weekend in het bos loop ben ik alleen. Na een lange werkweek thuis wil ik toch graag even naar buiten. Maar erg ontspannen word ik er niet van want ik zie overal om me heen ouders met hun kinderen. Dan wordt mij weer zo pijnlijk duidelijk wat ik mis: mijn ex-vriend en zijn twee dochtertjes.
Wat was ik verliefd na mijn eerste date met Alain. Een gescheiden man met een schattige tweeling van zeven. Hoewel we het heel rustig aan deden en de meisjes langzaam aan mij konden wennen, voelde ik me na een paar maanden al een beetje de stiefmoeder van de tweeling. Heel bijzonder omdat ik zelf nooit kinderen had gekregen.
Hoewel ik altijd graag moeder wilde worden vond ik nooit de juiste partner. Op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik ook te oud werd voor een zwangerschap en daar had ik veel verdriet van. Tot ik Alain leerde kennen. Na een jaar trok ik bij hem en de meiden in. Ik vond het heerlijk om samen met mijn vriend en zijn dochters een gezin te vormen. Zo werd ik toch een beetje moeder want ze woonden om de week bij ons.
Na verloop van tijd voelden de meisjes zo eigen en zagen ze me ook echt als deel van hun gezin. Ik zorgde voor ze en mocht ze troosten als ze verdriet hadden. Ik ben zelfs een weekendje met ze naar Parijs geweest, zonder hun vader. Gewoon van die dingen die moeders met hun dochters doen. Ik was dan ook heel dankbaar dat ik dit fijne gezin zomaar in mijn schoot geworpen kreeg en genoot er met volle teugen van. Het was als een droom die uitkwam.
Maar mijn droom veranderde een paar maanden geleden als donderslag bij heldere hemel in een nachtmerrie. Al een tijdje merkte ik dat Alain niet lekker in zijn vel zat. Hij ontweek me steeds vaker als ik vroeg wat er met hem aan de hand was. Tijdens de lockdopwn liep de spanning zo hoog op dat hij op een dag zei dat hij niet meer met mij verder wilde. Hij wilde het zijn dochters niet aandoen om weer in een giftige situatie vol ruzie en verwijt te zitten en daarom wilde hij op tijd de stekker uit onze relatie trekken.
Maar de ergste klap moest nog komen. Toen ik de eerste week na mijn vertrek met Alain belde met de vraag wanneer ik de meisjes weer mocht zien was hij heel duidelijk dat ik op geen enkele manier meer deel uit zou blijven maken van het leven van zijn dochters. Dat was beter zo, vond hij. Het was allemaal al verwarrend genoeg voor de meiden.
Ik was lamgeslagen. Jarenlang heb ik voor de meisjes gezorgd alsof ze mijn eigen dochters waren. Ik heb alleen maar heel erg van die meiden gehouden en nu mocht ik ze niet meer zien? Hoe kon hij zo hard zijn? Juridisch gezien heb ik geen enkel recht op een bezoekregeling en de meisjes zijn te jong om zelf naar mij toe te komen, daarvoor woon ik nu te ver weg.
Ik heb nu dubbel liefdesverdriet. Want er is voor mij geen plek meer in het leven van Alain en ik ben van het ene op de andere moment mijn stiefkinderen kwijt, en dat doet zo verschrikkelijk veel pijn.’
