Een droom van een wedstrijd
En toen barstte de scheids opeens in huilen uit
Geachte meneer Ovidiu Hategan, beste Ovidiu,
Wat dacht u toen u hoorde dat u de arbiter zou zijn in de laatste poolwedstrijd voor de Nations League van afgelopen maandag? Duitsland-Nederland, hè? Altijd een beetje beladen.
De Veltins-Arena in Gelsenkirchen ontplofte al meteen in de negende minuut in het nadeel van Nederland toen Duitsland scoorde. En daarna nog een keer in de twintigste minuut. Iedereen weet: die Duitsers weten van geen ophouden. Veel te vaak scoorden ze in de laatste minuut, of in de verlenging, nog net dat gemene winnende doelpunt. Of die waar-is-dat-nou-voor-nodig gelijkmaker. Vorige maand wonnen wij eindelijk weer eens van Duitsland. Niet van dat lullige met de hakken over de sloot, maar met een overtuigende en royale 3-0. Het was de eerste winst op onze buren in maar liefst zestien jaar. Man oh man: de vlag kon hier zowat uit.
En nu dit! Na die Duitsland-doelpunten kwam ons Oranje niet meer zo lekker in het spel. Ik persoonlijk denk dat de jongens wat onzeker waren geworden of dat ze zich al min of meer gewonnen gaven. Zo van: er is toch al geen houden meer aan. Het zou tot de 85e minuut duren voordat onze jongens eindelijk weer een beetje vleugels kregen. De bal viel zomaar pardoes voor de voeten van Quincy Promes en die krulde ‘m vervolgens vol in de rechterhoek. Hoera!
En toen, lieve Ovidiu Hategan, floot u voor vijf minuten extra tijd en dat werd een goed potje balen voor die Manschaften. Niemand minder dan aanvoerder Virgil van Dijk zorgde met een formidabele voltreffer voor gelijkspel – dit keer wist Nederland eens niet van ophouden – en bezorgde Oranje daarmee een plek in de eindronde van de Nations League en alvast 2,25 miljoen eurootjes in de pocket van de KNVB.
Nadat Virgil van Dijk enigszins was uitgejuicht en u voor het eindsignaal had gefloten, kwam Virgil naar u toe. Hij gaf u een hand als in hartstikke-dank-voor-het-fluiten-scheids.
En toen barstte u opeens in huilen uit. We zagen het, en ook dat u iets tegen Virgil zei. We weten nu wat dat was. U zei dat u in de rust had gehoord dat uw moeder was overleden. Virgil troostte u en dat roerde mij. Dat u uw emoties toonde, dat roerde mij trouwens nog meer. U had uw moeder geen grotere eer kunnen bewijzen dan haar heengaan met tranen te omlijsten. Uw moeder heeft van u een goed mens gemaakt. Daarom had ze uw tranen dubbel en dwars verdiend.
Van harte gecondoleerd met je verlies, lieve Ovidiu.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
