Een bondgenoot
Mijn belangrijkste huiswerk? Proberen om de staat van Flo niet mijn humeur te laten beïnvloeden.
Ik praat met A., een bondgenoot. Oftewel, ook een moeder met een aandachtsintensief kind. Lotgenoot vond ze te negatief beladen, dus verkoos ze bondgenoot. Lotgenoot is een woord dat de lading dekt als je alleen maar erge dingen zijn overkomen en onze kinderen brengen ook zoveel. Maar goed, ook een hoop zorgen als we eerlijk zijn.
Ze stelt vragen zoals alleen bondgenoten dat kunnen. Gericht, zonder ongemak, invoelend. Ze is al honderd hordes verder dan ik omdat zij al langer deze aarde heeft opgesierd, en ze is mijn absolute zo-wil-ik-worden-als-ik-nog-groter-ben-voorbeeld. Haar verdriet heeft ze omgezet in daden, in zorg voor anderen. Zorg die veel verder gaat dan alleen haar eigen kind.
Mijn belangrijkste huiswerk? Proberen om de staat van Flo niet mijn humeur te laten beïnvloeden. Het helpt haar niet als ik met een betonnen bal in mijn buik loop omdat zij een mindere dag heeft. Daarom is het misschien een idee om niet twee keer per dag (om 15:00 uur en om 21:00 uur, want dan dragen de begeleiders hun dienst aan elkaar over) de updates in het online zorgsysteem te lezen.
Zover ben ik nog niet. Op elk onbewaakt moment vlieg ik naar Carenzorgt.nl om vervolgens binnen een seconde de zescijferige veiligheidscode in te tikken. Geen bericht interpreteer ik als een prima dag. Een lang bericht wijst meestal op gedoe en een korter bericht is eigenlijk altijd positief. Flo had een goede dag, heeft haar programma goed gevolgd en was lief en knuffelig. Zoiets.
Ik weet dat het misschien goed zou zijn om die updates een beetje te laten vieren. Want als er echt iets belangrijks is, positief of negatief, hoor ik het heus. Maar ik kan het niet en ik wil het niet. Die navelstreng is het afgelopen jaar al zo uitgerekt. Meer laat ik, voor nu althans, voorlopig niet toe.
Door: May-Britt Mobach
