Een beetje voor je uit turend in een warme auto
Ik zal niet zeggen dat het beter is dan een sessie bij de psycholoog, maar dat het een weldaad voor het gemoed is, dat weet ik zeker.
De bijrijdersstoel heb ik zo ver mogelijk naar voren gehaald. Zo past de nieuwe prullenbak, met bewegingssensor, wat een feest, precies op de achterbank. Erboven een doos vol met kaarsen, lampen en andere spullen waar we heus zonder hadden gekund, maar blijkbaar niet zonder hadden gewild. Op de stoel naast me gesp ik een vaas in de gordel en op de grond leg ik nog een tas met paasprullaria. Ik ben gezwicht. Een afspraak, een bleh-beursbezoek, was eerder klaar en toen ze allebei naast me stonden en een stevig potje ‘ah toe, is toch gezellig?’ deden, klapte ik de laptop dicht. Het was mooi geweest, het weekend begon gewoon twee uurtjes eerder.
Nu zijn we op de weg terug van een grote interieurzaak. Als blaadjes origami gevouwen zitten ze, zo past het allemaal net. Mijn telefoon hebben ze ingenomen want ik heb Spotify zonder reclame, we luisteren muziek en nemen onze weekendschema’s door. Zij, een vriendin, gaat naar haar moeder. Heeft ze medium zin in, zegt ze. Ik zet de ruitenwisser in actie, vraag niets. De vriend van haar moeder is niet leuk. Ze begrijpt eigenlijk gewoon niet wat ze in hem ziet. Ik tap wat mee op ABBA, grappig dat ze zo’n ouderwetse muziekvoorkeur hebben, denk ik. Die vriend, die is er dus altijd bij. Soms vraagt hij zelfs of ze ergens anders wil gaan zitten. Zodat hij met haar moeder een film kan kijken. Het stemmetje achter de doos blijft praten. Ook als wij niet vragen. Ze wordt gehoord en niet gezien. Dat voelt veilig en, voor zover ik kan inschatten, fijn.
De volgende dag eten we bij vrienden die een stuk verder weg wonen. Om logistieke redenen zijn we met twee auto’s dus aan het eind van de avond splitsen we op. Jongste meisje kruipt bij mij. Vermoedelijk vanwege de zak schoolkrijtjes en honingdrop in mijn dashboardkastje. Waar ik normaal een denkend en overpeinzend mensenkind naast me weet, gaan de luiken open. De rolverdeling van de musical vormt de aftrap voor een uur durende sessie over de klas, de verhoudingen binnen de groep, licht manipulatief gedrag van een van de kinderen uit de klas, de vriendin die wil stoppen met hockey maar het haar moeder niet durft te vertellen, de bijzondere jongen die een andere taak bij de eindmusical krijgt, over die stomme opmerking over haar hoge cijfers. Als we de afslag Haarlem-Zuid nemen, belt mijn lief.
Een update uit de andere auto. Of we ook een stevige meezingsessie met gouwe-ouwe-krakers houden? Ik ben zelf een beetje verbaasd over mijn antwoord. Totaal tegen onze natuur, we hebben nog geen liedje beluisterd. Een beetje voor je uit turend in een warme auto, zonder haast, zonder agenda, gewoon af en toe wat zeggen was het recept voor een gesprek dat we in geen maanden zo hebben gevoerd. Ik zal niet zeggen dat het beter is dan een sessie bij de psycholoog, maar dat het een weldaad voor het gemoed is, dat weet ik zeker.
Door: May-Britt Mobach
