Franska.nl

Heb jij er ook één in je agenda staan? Een kerstborrel? Zo een waar je op je paasbest moet verschijnen? In een jurk dus. En op hakken. Terwijl je eigenlijk meer een broek-met-platte-laarsjes-type bent. Dan snap je vast dat ik vorig jaar nogal pijn in mijn buik had toen er een uitnodiging voor een kerstborrel in mijn mailbox plofte. Dresscode: cocktail.

Zoals je weet ben ik niet zo van de feestjes waar ik weinig mensen ken. En helemaal als er hakken aan te pas komen word ik een beetje ongemakkelijk. Maar goed. Ik kocht een paar prachtige donkerblauwe suède pumps. ‘Hoezo eerst de schoenen?’ hoor ik je denken. Ik heb een zwak voor schoenen, dus die had ik alvast in de tas. Nu die jurk nog. Liefst een donkerblauwe. Dat kleedt zo lekker af en staat wat vrolijker dan zwart. Althans, dat vind ik dan.

En laat ik er toch eentje vinden? Een beetje een strakke, dat dan weer wel. Maar met een gezellig glimmertje erin. Reuzefeestelijk voor mijn doen. Maar zoals ik al zei, wel wat aan de aangesloten kant. En als je tegen de vijftig loopt vraagt zo’n jurk wel het nodige stut- en steunwerk.

Gelukkig verkochten ze in dezelfde winkel Spanx. Ken je dat? Corrigerend ondergoed van de bovenste plank. Daar zit zoveel elastiek in dat zelfs de grootste dikkerd er graatmager in uitziet. Dus kocht ik zo’n enorme vleeskleurige bangmaker voor onder die donkerblauwe jurk. Ik zag er in het pashokje beeldig uit, alsof ik een marathon gelopen had, zo slank. Heerlijk.

Nou, daar ging ik dan. Op m’n prachtige blauwsuède hakken, in m’n donkerblauwe jurk naar de kerstborrel. Ik had dus al pijn in m’n voeten voor het feestje überhaupt was begonnen. En met mijn corrigerende directoire werd ik die avond ook geen vrienden. Tsjonge, wat zat dat ding loeistrak zeg. Er kon geen vlammetje of bitterbal meer bij. Ik werd volledig afgeknepen.

Eenmaal thuisgekomen, kreeg ik ‘m zelfs bijna niet meer uit. Het leek wel of ie aan mijn bips zat vastgeplakt. Mijn meneer schrok zich een ongeluk toen ie zag wat er onder die jurk zat. ‘Wat heb jij nou aan? Heb je mijn wielrennersbroek soms aangetrokken?’ zei hij lollig. Je begrijpt dat ik die elastieken ellende heel ver onderin een laatje heb verstopt, om nooit meer tevoorschijn te halen.

Dit jaar kreeg ik weer een uitnodiging. Ik ga in een broek, met platte laarsjes. En die extra vetrolletjes neem ik op de koop toe. Proost!