Franska.nl

Een ballonnetje dat danst in de wind

Kijken jullie ook naar ‘Jochem in de Wolken’? Naar de ballonvluchten die Jochem Myer maakt boven Nederland? Ik heb nu de eerste twee afleveringen gezien en ik ben groot fan.

Ten eerste omdat er dus tóch een methode bestaat om Jochem Myer rustig te krijgen, en zoiets lijkt me voor zijn vrouw ook heel fijn om te ontdekken. Mocht je dus ergens op Texel een huisje zien staan met een luchtballon voor de deur, dan is dat het huisje van de familie Myer. Zijn vrouw heeft daar vast en zeker een ballonnetje klaarstaan en als hij weer te druk wordt roept ze: ‘In je mandje. Nu!’ Hij noemt haar altijd ‘de leidinggevende’, dus ik neem aan dat hij naar haar luistert, en wellicht is alleen het mandje al genoeg. Maar als hij dan niet rustig wordt, dan laat ze de touwen vieren. Dan hangt hij even hoog boven Nederland en verbaast zich in stilte weer over de schoonheid van ons land. En dan komt hij tot rust. Net als ik. 

 

Die stilte in zo’n ballon op hoogte; o, wat zou ik dat graag een keer horen. En die prachtige uitzichten over de heuvels, de bossen, de rivieren en het wild. Je zou er wild van worden, maar het brengt dus rust.

 

En wat zou ik dat dan graag met Jochem doen, zo’n vaart. En met die fantastische ballonvaarder, die er zo leuk over kan vertellen. Ik heb hoogtevrees en ben bang om te vliegen, maar bij deze man zou ik zo instappen, denk ik. Het voelt ontzettend veilig en vertrouwd met hem aan het roer.

 

En dan die mooie kleuren van de aarde, tezamen met de prachtige metaforen van Jochem. Soms met zijn polygoonstem, soms als voorlezer van zijn eigen Gorgelsboek, en soms met zijn cabaretbravoure. Maar gelukkig het vaakst als “gewoon” Jochem. En ik word daar zo blij van.

 

Zo vertelde hij laatst over zijn wandelingen in het bos. Daar wordt hij rustig van, zei hij, hoog boven de bomen hangend. Net als ik dus.

 

En weet je waarom? ‘Die natuur, die wil niks van je’, zo legde hij uit. En ik vond dat zó herkenbaar. Even geen vragen, verplichtingen of verwachtingen. Nee, de natuur laat je gewoon langskomen zonder verplichtingen. En zij kan niets anders doen dan hopen dat je je aan de afspraken houdt die logisch zouden moeten zijn. Dat je niets kapot maakt, op de paden blijft en geen rotzooi achterlaat. En als je dat niet doet dan sterft ze gewoon. Zonder jou aan te klagen.

 

Hoe gruwelijk is dat, en mooi tegelijk? Dat de natuur – die de grootste invloed heeft op alles wat wij (als onderdeeltje ervan) nodig hebben – zich neerlegt bij ons domme gedrag, als zij ons blijkbaar niet kan laten inzien wat we verkeerd doen. Daar kan ik als mens nog wat van leren.

 

Zij laat het ons zien, maar legt zich erbij neer als wij dat negeren. Ze probeert zich keer op keer aan te passen, en als het dan echt niet meer lukt, dan sterft ze zonder ons te beschuldigen. Ze trekt zich terug, zonder protest. Terwijl zij zoveel groter is dan wij. En ik word daar, net als Jochem, stil van.  

 

‘Zie je die bomen die daar alleen staan?’ vroeg hij hangend boven de Veluwe. ‘En zie je die andere daar op een kluitje? Nou, die bomen die daar bij elkaar staan proberen allemaal steeds groter te worden. Elkaar het licht te ontnemen, om zelf groter te groeien. Waardoor de kleintjes kapotgaan, en de andere rare, lange, dunne staken worden.

 

En zie je die bomen die alleen staan? Die worden veel breder en mooier van kleur, terwijl ze niet bij dat bos staan. En zó zou het ook met de mens moeten gaan! Als we elkaar allemaal een beetje met rust laten, worden we veel mooier.’

 

En écht. Als ik dat hoor, stijgt mijn liefde voor de mens weer even. Dan laat ik de overvallen, steekpartijen, principes, portesten en moorden weer los, en hou ik toch weer vertrouwen in de wereld.  

 

Bedankt Jochem!