Franska.nl

De nieuwe Allerhande is uit. De Allerhande Kerstspecial wel te verstaan. Een hoogtepuntje voor mensen die van het team K&K zijn; Kerst en koken. De cover werd vorige week feestelijk onthuld en inderdaad, hij is prachtig. Maar de inhoud, die was de gemiddelde Nederlander iets te vegetarisch van aard. Ik grasduinde even op Twitter naar wat reacties en vond ze in deze trant: Kan iemand die veel te jonge quinoa vretende kuthipsters op de marketingafdeling van @albertheijn eruit flikkeren. Een gezellig team neerzetten en een normale #kerstallerhande #allerhande in elkaar zetten. Met dit mislukte bio vod veeg ik m’n reet nog niet af.

Inderdaad, ook goedemorgen. Nu moet ik zeggen dat ik het net als altijd een feest vind om door Allerhande te bladeren. Ik zet Frank Sinatra op en het is Kerst. Nu al. Maar de kritiek begrijp ik best een beetje. Want het lijkt potdorie wel alsof je je moet schamen als je een biefstukje met pepersaus bestelt.

Als je vroeger dineerde met een gemengd gezelschap was er wel eens een verdwaalde vegetariër bij. Of iemand die niet tegen schaal- en schelpdieren kon. Prima. Tegenwoordig schaam ik me bijna als ik, als enige in het gezelschap, aangeef best af en toe een biologisch kippetje op mijn bord te leggen. Of een gehaktballetje met jus. Niet vaak hoor, als ik mijn vleesmomenten per week tel zijn het er misschien maar twee of drie en ik haal het bij een goede slager omdat ik wil en hoop dat het dier een goed leven heeft gehad.

Voor de dieren en het milieu is het goed om minder vlees te eten. Dus maak ik voor mijn kinderen pasta met tomatensaus, of ik serveer die heerlijke Marokkaanse wortelsoep van Sergio Herman. Kan prima, heus.

Laatst keek ik naar RTL Late Night en zag ik een vrouw die al haar zes honden veganistisch voedsel geeft. Veganistisch. Oftewel: ook geen vlees. Een hond. Mevrouw, een hond is een carnivoor, een vleeseter. Je kunt het wel zielig vinden, maar kijk dan even naar Planet Earth en zie hoe dieren met elkaar omgaan. Het is eten of gegeten worden. Niemand zei dat het leuk zou worden. En bovendien ben ik heel benieuwd hoe het met de gezondheid van de dieren is over een paar jaar. Onze hond heeft een glanzende vacht, volgens mij omdat we hem juist veel vlees te eten geven.

Met de vriendinnen van mijn dochters ga ik nog wel eens de discussie aan. Als ze snuiven als ik wat honing in mijn muntthee doe (want die arme bijtjes hebben het ook zwaar) of als ik een ommeletje bestel voor het ontbijt. Dan wijs ik subtiel naar hun designertas, want ja, die hebben die meiden nu al hoor, hoe jong ze ook zijn. Die is niet van rubber, meisjes. Die tas, dat was ooit een kalfje. Hun repliek dat het een bijproduct is, wapper ik ook van tafel.

Het is natuurlijk niet zo dat de vrienden van het designmerk bij de slager vragen of hij nog een lapje leer over heeft.

Een vriendin vertelde me laatst dat ze bij een mooi restaurant een etentje gaf voor vrouwen uit de buurt. Ze had een meterslange lijst met dieetwensen doorgekregen voor de chef. Een van de vrouwen wilde alleen plant-based eten. Zelfs olijfolie mocht niet op het bord komen. Dat ging zelfs de chef van het, ontzettend biologische, restaurant te ver. Die dame, die moest maar lekker thuis blijven.

Ik moet ineens denken aan Catootje van Jan Jans en de Kinderen. De hele dag druk met de diertjes, maar toen het avondeten op tafel kwam, zei ze: ‘Ik wil best vegetie, vegetoe, vegetariër zijn, alleen niet tijdens het eten.’

Bij sommige salon-veganisten is het precies andersom. Als die overdag ook een beetje van het programma van Catootje zouden toepassen (hokken schoonmaken in het asiel, helpen in het poezenhotel en ander werk ter verbetering van dierenwelzijn) dan wordt de wereld pas echt beter. Amen. En bij mij komt op Tweede Kerstdag gewoon een kalkoen op tafel. Sorry.