Eds essentiële boodschappenlijstje
Hmm, dit is wel lekker. Ja, dit misschien ook wel handig.
Kijk, dat hebben we in Nederland dus niet. Hatsekidee, daar zocht ik al jaren naar… Als ik alles uit de Franse supermarkt zou meenemen wat ik wil meenemen, heb ik een vrachtwagen en een echtschei-dingsadvocaat nodig. Om het niet zo ver te laten komen, beperk ik mij tot deze vijf absolute cruciale levensbehoeften:
Espadrilles; het lijkt niks meer dan twee lapjes katoen, een flink eindje touw en een beetje rubber die in een setje van twee handig in elkaar zijn geklust. Maar het is veel meer dan dat. Het is cultuur, geschiedenis en joie de vivre ineen en je vindt ze in grote kartonnen displays in de supermarkt waar ze rijen dik in alle kleuren en maten voor het grijpen liggen. Voor een habbekrats. En dat is maar goed ook, want je hebt altijd wel een reden, een outfit of een ander excuus om weer een paar in je chariot of panier te mikken.
Confit de canard; geloof het of niet, maar confit de canard uit blik, mits afkomstig van een producent van naam en faam (dat merk je vanzelf wel aan de prijs), is de moeite van het meenemen waard. Martegoute is zo’n producteur die in een blik niks anders doet dan de bouten en het vet van 100% Franse eenden en een snufje zout.
Amora tomatenketchup; de mosterd van Amora is zo’n joekel van een evergreen dat die hier eigenlijk niet eens hoeft te worden genoemd. De tomatenketchup van Amora daarentegen is minstens zo briljant en verdient daarom zeker alle aandacht. Het is misschien niet direct een van de hoogtepunten in de rijke culinaire geschiedenis van Frankrijk, maar deze Franse interpretatie van het Amerikaanse condiment uit 1812 is wel verrekte lekker. En heeft net wat meer bite dan die van tomatenketchupkeizer Heinz.
Abatilles eau minérale naturelle; plat of bruisend, neem wat je lekker vindt, dit water uit de buurt van oesterparadijs Arcachon is echt heel lekker. Het oog wil natuurlijk ook wat, mijn vrouw vindt alleen deze fles mooi genoeg om op tafel te zetten.
Harrys American Sandwich; klinkt enorm Yankee en dat is het ook een beetje. Tijdens de Tweede Wereldoorlog maakte Paul Picard, zoon van een bakker uit Chateauroux, kennis met de G.I’s die hem sterke verhalen vertelden over the real American sandwich. Enfin, Paul vertrok in 1948 naar Amerika om te ontdekken hoe dat brood werd gemaakt, verbeterde bij thuiskomst het recept en de rest is geschiedenis. Onvergelijkbaar perfect voor le tosti.
