Hou je doel nou voor ogen!
Tineke: Het moment dat ik besloot te gaan schrijven, kwam – denk ik – tijdens eens feest.
Hoe het zo gekomen is dat ik ben gaan schrijven, vroeg laatst iemand. Ik kom namelijk uit de zorg en de boekhoudkundige wereld. Ik ben nogal een pietlut, moet je weten. En dat is handig voor zulke klussen. Maar de notulen van vergaderingen, de teksten voor advertenties, brieven aan de belasting, of aan slecht betalende klanten; ik schreef ze toen ook al. Dat schrijven zat er dus toch al een beetje in, denk ik.
Daarnaast was ik ook nog toneelregisseur. Voornamelijk van amateurverenigingen, maar ook met de ‘echte’ jongens heb ik wel wat pret beleefd. En waar ik in die beide werelden altijd mee begon, was het doel dat we samen voor ogen hadden. Zowel in de commerciële als in de artistieke wereld is het handig om een doel te hebben. En dat geldt zeker voor het amateurcircuit! Een professional doet namelijk gewoon wat de regisseur vraagt, maar een amateur vindt na een applaus of drie dat hij het zelf wel kan. Niet allemaal natuurlijk, maar waar ze bij hun eerste stuk nog heel graag willen leren, gaan ze zich na het tweede succes overal mee bemoeien. En dat die staande ovaties van hun eigen tantes kwam, dat vergeten ze voor het gemak even. Dat realiseren ze zich pas als ze drie regisseurs verder zijn. En daarna staan ze gelukkig ook weer open voor alles.
Ook hier bleef ik roepen dat het zaak was om het doel voor ogen te blijven houden
Alleen is dat ‘tussenstuk’ voor de meeste regisseurs dus niet te doen, omdat je als regisseur namelijk de nare eigenschap hebt dat je wilt dat iedereen doet wat jij zegt. Wat overigens ook weer overgaat als een regisseur kinderen krijgt, maar dat terzijde. Na twee pubers wist ik heus wel dat dat nooit ging gebeuren. Maar ook hier bleef ik altijd roepen dat het zaak was om het doel voor ogen te blijven houden.
En mijn gezeur over doelen werd onlangs flink tegen me gebruikt op een feest in de toneelwereld. Ik moest een spelersgroep coachen, in een soort sportdag-achtige setting, en de eerste opdracht was: ga het bos in en verzamel zoveel mogelijk materiaal waarmee je – en dat was opdracht twee – een doel kunt bouwen. En de tegenstander voor de daarna te spelen voetbalwedstrijd was ook al bekend. Het was een groep die ik ooit ook geregisseerd had, maar die nu met een coach kwam die minstens zo fanatiek was als ik. Ik heb dus tot in de puntjes geregisseerd naar een doel waar van z’n levensdagen geen bal meer in kwam!
En toen kwam opdracht drie…
‘Ruil nu van doel met de tegenstander en speel de wedstrijd.’
Shit! … En ik denk dat ik toen besloten heb om te gaan schrijven. Want in mijn boeken gaat lekker alles zoals ík dat wil.
Bij veel van wat ze dagelijks tegenkomt filosofeert én associeert Tineke (schrijfster/moeder/fotograaf/toneelregisseur/echtgenote) erop los.
Fotografie portret: Esmee Franken, Visagie Linda van Ieperen, Haarstylist Mandy Huijs
