Echt, ik heb
zo’n last van
het leven
Dacht Caroline dat ze na haar ziekte binnen een paar maanden weer fris en fruitig zou zijn, gebeurt er dit…
Het stopt nooit. Mijn zoektocht naar woorden. Als ik ergens een mooi verhaal van kan maken of precies het juiste woord voor iets bedenk, ben ik altijd opgetogen. Van de week, in de auto tussen de afspraak met mijn postkankerpsycholoog en het wekelijkse warmwaterbejaardenzwemmen in, bedacht ik dat ik ‘last heb van het leven’. Nogal tevreden was ik met deze omschrijving van hoe ik me door de dagelijkse dingen heen ploeg. De vreugde duurde maar even.
Want ik heb inderdaad last van het leven. En niet zo’n beetje ook. Wat op zich niet zo vreemd is, want er valt het een en ander te verwerken na die dag waarop de oncoloog me vertelde dat er ‘inderdaad een kwaadaardigheid’ in mijn borst zat. Elegante woordkeuze, dacht ik nog. En voor ik het wist, was ik 2 borstoperaties, 21 bestralingen, 4 chemo’s, zeker 10 kilo’s extra en 1 kale kop verder. O ja, niet te vergeten, mevrouw: u moet ook nog 5 jaar pillen slikken.
Bleek het venijn in dit staartje, of beter gezegd deze staart, te zitten. Denk je dat alles achter de rug is en je binnen een paar maanden weer enigszins fris en fruitig zult zijn, voel je je in plaats daarvan een zeikerige, van de pijn kromlopende 80-jarige met een forse, nooit-behandelde stoornis. ‘Psycho’ noemde mijn 18-jarige me vanochtend en ze heeft gelijk. Laatst riep ze: ‘Mam, kijk me aan, kijk me áán, doe normaal!’ Ik wil wel hoor, maar hoe zal ik het zeggen: er staat tegenwoordig een vrouw aan het roer die ik niet ken. Ik mag haar ook niet. Vreselijk mens.
Bijwerkingen zoals de mijne, zeggen ze in het ziekenhuis, ja, die komen voor. Nee, daar valt eigenlijk niks aan te doen. Laatst mocht ik een maand stoppen om te kijken of mijn ‘last van het leven’ aan die pillen lag. En ja hoor, het duurde even, maar daar was ze weer: de Griepie met wie ik het in de loop van vijftig jaar steeds beter was gaan vinden. Dat best wel energieke type met haar zeer verbale humor en grote waffel. Haar harde lach. Haar soms bijna manisch-optimistische kijk op het leven. Heerlijk mens.
Mijn volgens de geleerden noodzakelijke pillen slik ik alweer een tijdje. En ik stuiter dagelijks weer van angstaanval naar blinde razernij. Of huilbui. Hyper passeert ook weleens de revue. Om niets maak ik een drama, het Woord van de Week komt van mijn psycholoog, die noemt het ‘catastroferen’, ze probeert me te helpen om er mee te dealen. Hoe het ook heet, ik háát het. En heel eerlijk? Ik kan nog even met geen pen beschrijven hoe ik me voel over het idee dat ik dit nog ruim vier jaar moet volhouden…
P.S. Klagen? Dat deed ik vroeger vrijwel nóóit!
Caroline Griep is journalist en personal organizer. Ze schrijft over opgeruimd leven. In ruime zin. En over het op de rails houden van haar bestaan als zzp’er, emptynest-moeder en vrouw van 50+.
Fotografie: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
