Draagmoederschap in Oekraïne: het vervolg
En dat is helaas niet minder schokkend
Mijn meest schokkende coronacrisisverhaal tot nu toe kreeg van de week een vervolg dat helaas niet minder schokkend is. Draagmoederschap in Oekraïne, dat is waar het om ging en waardoor ik zo van de leg raakte. Vorige week schreef ik dat vanwege de lockdown baby’s die inmiddels door de draagmoeders ter wereld zijn gebracht niet door hun wensouders kunnen worden opgehaald omdat die het land niet inkomen. Om en nabij de honderd ingebakerde baby’tjes lagen moederziel alleen in hun ledikantjes, te wachten op hun lot. En als er niet snel iets zou gebeuren, zouden dat er binnenkort zomaar eens enige duizenden kunnen zijn.
Om druk te zetten op de Oekraïense regering en de grenzen voor deze speciale groep te heropenen, werd de pers van de week een kijkje achter de schermen gegund, waardoor meteen ook de gruwel van deze babyfabrieken om de hoek kwam kijken. Draagmoederschap in Oekraïne is namelijk booming business geworden sinds het in Nepal, Thailand en India werd verboden. In de metro van Kiev schijnen advertenties te hangen met de tekst ‘maak andere ouders gelukkig’ om zodoende jonge vrouwen die al een gezond kind ter wereld hebben gebracht en een voorbeeldig bestaan leiden te bewegen voor 15 duizend euro een bevruchte eicel te laten implanteren. Een baby op bestelling voor rond de 100 duizend euro, bestemd voor rijke koppels van elders die zelf geen kindje ter wereld kunnen brengen. Vaak om medische redenen, soms omdat vrouwen hun figuur niet willen verpesten met een zwangerschap.
Vijftig klinieken, die samen goed zijn voor 2.500 bevallingen per jaar, sprongen in de groeimarkt van het draagmoederschap. BioTexCom ‘Center for Human Reproduction’ heeft de helft van de markt in handen. De firma heeft er haar eigen hotel Venecia tegenaan gegooid, om de kersverse ouders in stijl te kunnen onthalen als ze hun baby komen halen. Inmiddels zijn de verzorgsters er ingetrokken om besmetting van buitenaf te voorkomen en is de ontbijtzaal ingericht als babyopvang omdat het aantal baby’s nogal is opgelopen.
Het viel de journalisten ter plekke op hoezeer al die ingebakerde kindjes in exact dezelfde wiegjes op elkaar lijken en ze vroegen zich af of er nou nooit een baby verwisseld wordt? Op de achtergrond zagen ze verzorgsters namelijk luiers verschonen en dat waren er zoveel dat het zomaar zou kunnen gebeuren dat twee kindjes per ongeluk in de verkeerde bak belanden. Gelukkig was het journalistenuurtje wel gepland op een moment dat alle baby’s toevallig lagen te slapen. Want als al die kindjes tegelijk gaan huilen omdat ze honger hebben, een schone luier willen of gewoon wat aandacht, zo stelden ze zich voor… berg je dan maar.
Bron: Hans Aarsman, Volkskrant
