‘Door zijn schuld moesten wij onze lieve hond laten inslapen’
Het gezin van Yvonne is dolblij met hun nieuwe pup, maar al snel blijkt er van alles met de jonge hond aan de hand te zijn.
‘Als ik mijn fiets uit de schuur pak valt mijn oog op de ingeklapte bench die daar in een hoek staat en voor ik het weet vullen mijn ogen zich weer met tranen. Het is het hok van Luna, de liefste en zachtste Labrador die je je maar kunt wensen. Alleen is Luna sinds een week niet meer bij ons omdat we haar hebben moeten laten inslapen.
Het was een grote wens, een hond, maar het paste nooit in ons leven. We waren eerst te vaak op reis en werkten veel, later waren de kinderen nog te klein. Maar tijdens de coronapandemie gingen we er toch weer over nadenken. Waar we alleen geen rekening mee hadden gehouden was dat er zoveel mensen een pup wilden hebben en er niet zoveel beschikbaar waren. Ik hield Marktplaats iedere dag in de gaten en op een dag zag ik een advertentie van een fokker aan de andere kant van het land. Ik zocht meteen contact en diezelfde dag mochten we nog komen kijken.
Het bleek in een grote boerderij te zijn aan de rand van het dorp. In het huis naast de koeienstallen lag de moederhond in de bijkeuken in een grote bench met twee goudgele puppy’s. De boer vertelde dat er veel vraag naar de hondjes was en als we eentje wilden hebben, moesten we wel meteen beslissen want er was nog een gezin dat een hondje wilde hebben.
We voelden ons wel een beetje overvallen, maar de moederhond zag er goed uit en de puppy’s lieten zich oppakken. De boer zei dat de hondjes gesocialiseerd waren, want zijn kinderen speelden ermee en namen ze ook mee uit wandelen. Bovendien zag de bench er schoon uit en toen een van de hondjes naar me toe kwam waggelen mocht ik haar oppakken en ging ik overstag. Luna hoorde gewoon bij ons. Het leek ons allemaal betrouwbaar, dus we betaalden contant, kregen een hondenpaspoort en namen Luna mee naar huis.
Maar toen begon de ellende. Luna had vaak last van diarree en bleek heel erg allergisch te zijn. Bovendien bleek ze een afwijking in haar poten te hebben waardoor ze vaak mank liep. Een operatie zou misschien helpen maar de dierenarts durfde het niet met zekerheid te zeggen. Omdat we inmiddels erg aan haar gehecht waren besloten we ervoor te gaan. Luna was pas een jaar oud en we hoopten dat de operatie ervoor zou zorgen dat ze weer pijnvrij over het gras kon hollen. Na de operatie moest ze zes weken benchrust houden en dat was verschrikkelijk voor haar. Ook voor ons was het moeilijk want er moest continu iemand bij haar zijn. We konden dus nooit een dagje weg en als ze onrustig was was het nog een hele klus om haar weer kalm te krijgen.
Omdat de dierenartskosten inmiddels torenhoog waren en we voor Luna geen verzekering hadden probeerde ik om verhaal te halen bij de boer waar we Luna gekocht hadden. Toen ik hem aan de telefoon had en de situatie rondom Luna uitlegde en vroeg hoe we de kosten voor al die operaties konden oplossen zei hij dat het niet zijn probleem was en hing hij zonder nog maar iets te zeggen op. De dagen erna reageerde hij ook niet op mijn mails of telefoontjes. Toen ben ik op een zaterdag toch maar weer naar de boerderij gereden, maar ik werd op dreigende toon door hem weggestuurd.
Uiteindelijk kwam ik er op internet achter dat deze boer een foute broodfokker is. In de stallen naast zijn huis staan helemaal geen koeien, maar hokken met honden die illegaal uit het Oostblok zijn gekomen. Het paspoort dat we kregen bleek vervalst en ik las dat er meer mensen bij hem een hond hebben gekocht die later ziek bleek te zijn. Helaas heeft de operatie aan haar poot de pijn bij onze lieve Luna niet weg kunnen halen. Ze lag hele dagen in haar bench en at steeds slechter. Ondanks dat we er niet aan moesten denken om haar te laten gaan konden we haar pijn niet langer aanzien en is de dierenarts vorige week bij ons geweest om haar uit haar lijden te verlossen. We hielden haar warme lijf vast toen ze de injectie kreeg en aaiden haar zachte kop om haar gerust te stellen. Ons verdriet is immens en ze laat een grote lege plek achter. Maar ik weet niet wat ik erger vind, het gemis van onze fantastische lieve hond, of dat ik niks tegen die die rottige broodfokker kan doen die de oorzaak van deze ellende is.’
