En weg is ze…
Dat ze uit huis ging, wist ze natuurlijk wel, maar dat het zó snel zou gaan…
Negentien werd ze begin deze maand. De vriendin van haar vader geeft haar als cadeau drie weken in haar appartementje op een Amsterdamse gracht. Wie wil dat nu niet? En dan ook nog met uitzicht op het wereldberoemde bankje uit de kaskrakende Amerikaanse tranentrekker ‘The Fault in Our Stars’.
Geweldig cadeau, want we kibbelen ons op dat moment zo’n beetje door de dagen heen. De zomer is begonnen, ze komt en gaat, niet zelden op tijden dat ik aan mijn nachtrust bezig ben (en een vrouw in de overgang slaapt al zo lekker), ik word dol van haar rondslingerende spullen en bijbehorende gedrag, dus dank je wel!
Daar gaat ze. Met haar grote volgepropte rolkoffer. Op weg naar de tram. Twee dagen later zoek ik haar op. We doen gezonde boodschappen voor een week, ik voel me een verantwoorde moeder. En na een kop thee fiets ik weer naar huis. Naar mijn rustige eigen plek. Fijn. Al is het wel weer even wennen en toch ook anders dan de vorige keer, toen ze een paar maanden in Italië studeerde en ik schreef: Last van een empty nest? Welnee joh!’.
De eerste dagen wil ik eigenlijk via whatsapp nog wel graag op de hoogte gehouden worden van waar ze uithangt en met wie. Gelukkig corrigeer ik mezelf (meestal) nog net op tijd. Echt, ik doe mijn best.
Per 1 juli. Dat is al hartstikke snel. Dat betekent dat ze niet meer thuis komt wonen
Maar dan.
Om elf uur ’s avonds krijg ik een appje met de tekst: ‘IK BEN INGESTEMD!’ Ze is gaan kennismaken in een studentenflat en heeft de kamer gekregen. Per 1 juli. Helemaal in de gloria. En ik doe die nacht geen oog meer dicht. Draaien en woelen. Mijn hart bonkt, mijn maag is onrustig. Over dat ze weggaat. Over de spullen die ze nodig heeft. Over de plek waar ze gaat wonen buiten het centrum. Is het daar wel veilig?
De volgende dag ben ik én bekaf én totaal van de leg. Per 1 juli. Dat is al hartstikke snel. Dat betekent dat ze meteen van haar logeeradres naar die nieuwe kamer gaat. Dat ze niet meer thuis komt wonen. Nooit meer. Ze heeft nu haar eigen leven. Zomaar ineens. Ik had me stiekem toch nog een beetje verheugd op een paar weken kibbelen deze zomer.
In een warm bad ga ik een uurtje hard zitten snikken. Om alles wat voorbij is.
Door redactie Franska.nl
