Dit wil je niet hebben bij de zelfscankassa!
Ik ben een groot fan van zelf je boodschappen scannen.
Het meest fijne ervan vind ik dat je je boodschappen meteen in je boodschappentas kunt doen. In de rij bij de kassa bliepen de caissières altijd zó snel, dan sta ik als een kip zonder kop alles in te pakken. Uiteraard belandt dan een grote watermeloen op mijn kleine en fijne tomaatjes en vriezen de biologische wilde bosbessen weer vast aan de verse andijvie. Cavia’s boos, ik geïrriteerd.
Met de zelfscan heb ik altijd keurig 2 boodschappentassen. De zware spullen verdeel ik met een wiskundige nauwkeurigheid, om vervolgens de zachte dingen erbovenop te leggen. Helemaal prima. En aangezien ik dit iedere week doe en nieuwsgierig ben aangelegd, probeer ik het algoritme van de kassacontroles te doorgronden.
Wat me overigens totaal niet lukt
Soms heb ik een gigavolle kar en weet ik zéker dat ik gecontroleerd wordt. Bijna hoop ik het. Vanuit het mijn ‘beste-meisje-van-de-klas-syndroom’ wil ik namelijk graag laten zien hoe keurig ik alles wel niet gescand heb.
Maar nee, ik kan gewoon doorlopen. Terwijl ik de keer erop 3 kroppen andijvie en wat fruit tussendoor moet halen en ja hoor, ‘u wordt gecontroleerd’. Vreemd vind ik dat. Dus vroeg ik onlangs: ‘Hoe zit dat eigenlijk?’ Een medewerker legde me uit:
Als je minder in je kar hebt en je vergeet iets te scannen, is dat in verhouding meer dan bij een kar vol
Hmmm… daar moet ik even over nadenken. ‘Maar’, voegt de jongen er lachend aan toe, ‘er is geen peil op te trekken hoor’. Hij bliept mijn laatste boodschap en ik ben weer gecleared voor betaling.
Ik heb wel een keer iets héél gênants meegemaakt. In het dorp waar ik een aantal jaren geleden woonde, zat altijd een vrouwtje buiten bij de ingang van de supermarkt. Ze verkocht de straatkrant en glimlachte heel lief. Op een keer vroeg ik aan haar: ‘Kan ik iets voor je meenemen?’ Aanvankelijk schudde ze verlegen haar hoofd. Maar toen ik aandrong, liep ze mee naar binnen.
Ze was heel bescheiden en koos een kaascroissantje en iets van chocomelk. Dus deed ik dat in mijn kar en wandelde naar de zelfscankassa. Ik had zelf maar een paar producten en ik was aan de beurt voor de controle. De vrouw voelde zich helemaal niet op haar gemak. Normaal was ze nooit ín deze supermarkt, maar er altijd buiten.
En ja hoor, ik was vergeten wat te scannen
Misschien wel haar croissantje, ik weet het niet eens meer. Ik voelde me ook opgelaten, normaal vergat ik nóóit wat te scannen en uitgerekend nu wél. De vrouw smolt bijna achter me van schaamte. Ik zag in haar ogen de angst ‘als ze maar niet denken dat ik…’.
Ik voelde me een uilskuiken. Niet zo zeer voor mezelf. Ik kwam daar wel vaker, de mensen kenden me. Een foutje is menselijk. Maar ik voelde me zo ontzettend lullig dat de ogen op de vrouw waren gericht die zich toch al kwetsbaar voelde.
Uiteraard liep het met een sisser af
Ik bood -met een knalrood hoofd- mijn verontschuldigingen aan. En verzekerde dat het echt puur mijn fout was. De 2 keer erop werd ik weer gecontroleerd, dat schijnt de procedure te zijn. Nouja, prima, niks aan de hand. Maar waar ik wel van baalde is dat de relatie met de vrouw nooit meer hetzelfde is geworden. De schaamte is nooit meer uit haar blik verdwenen.
