Dit vind je irritant aan je partner als je samen kinderen hebt
‘Ik ga nog even een uurtje naar bed, schat. Werk ze!’ Ik zit op de fiets in de gierende kou, met een gevoel alsof ik net 24 uur in een vliegtuig heb gezeten en compleet in de tijdzonde van Australië leef.
Dat ik sinds 7 maart dit jaar geen behoorlijke nacht meer heb geslapen en zeg een uur of acht, negen mijn ogen dicht heb gehad moge duidelijk zijn. Maar dat slaapgebrek eist ook een beetje haar tol in de relatie. We zijn kribbig. Snauwerig. Chagrijnig tot op het bot. ‘Ik ga nog even een uurtje slapen.’ ?!?!?!?!??!?!’ ‘SCHAT?’ En dan maar piepen dat jíj moe bent? Ik ben pas moe! Ik kan niet dat uurtje extra slapen! Ik moet wer-ken! Ik ben pas laat thuis! Ik slaap nooit! De gedachten gaan alle gezellige kanten op terwijl ik in de striemende wind vooruit probeer te komen.
Zo gaat het tegenwoordig en dat is allesbehalve zoete koek. Je vindt namelijk als verse vader en moeder een hoop irritant aan je partner:
- Dat hij dus vaker kan powernappen dan jij. Net wat eerder thuis is van werk dan jij. Slaap = goud. En hij heeft er meer van dan jij. Verdikkeme.
- Dat hij dan vervolgens ook nog doorsnurkt terwijl hij de baby eten zou geven om vier uur ’s nachts. En jij er dus maar uit gaat.
- Dat je terugkomt in bed na fles nummer drie en niet kunt slapen vanwege dat bovengenoemde gesnurk.
- Dat je voetbal moet kijken tijdens die schaarse uurtjes die je ‘vrije tijd met elkaar’ kunt noemen. Want er is al-tijd voetbal. Of Max Verstappen.
- Dat je niet alleen voetbal moet kijken, maar ook automatisch zonder te vragen ‘mamadienst’ hebt als hij naar wedstrijd nummer 921 van Ajax gaat.
Kijk, eerlijk? Ik vind dit, hij vindt van mij ook vast een heleboel. Zo ongeveer dit, denk ik:
- Dat ik niet begrijp dat de uitwedstrijd van Ajax tegen Frankrijk of Engeland (weet ik het tegen wie) zo belangrijk is dat je daar met vrienden een nacht naartoe moet.
- Dat ik zeg dat ik rond lunchtijd een wijntje ga drinken met een vriendin en dat ik vast wel thuis mee-eet en dat ik vervolgens om half tien aan kom waaien. ‘Het was zo gezellig!’
- Dat ik een laptop erbij pak om te werken terwijl ik eigenlijk die weekenddag gewoon vrij zou zijn. En thuis ben je mama van het gezin. En daar horen laptops niet bij.
- Dat er elke week een nieuw pakket in de gang ligt. En zeggen dat het truitjes zijn voor Bodi en Daaf werkt niet meer. Daar zijn de pakketten te groot voor.
- Om vervolgens na die pakketten te klagen dat ik meer moet werken om meer te verdienen want opeens heb ik niet zo heel veel op de spaarrekening staan om die kapotte vaatwasser te laten fixen. Begrijp je de error, zie punt drie en vier?
Ieder stel heeft irritatie. Ik naar hem, hij naar mij. Maar je leert gaandeweg als vader en moeder een boel. Je moet het samen doen. Je bent een team. Je hebt samen die ene taak: kinderen grootbrengen. Je kunt dus wel kribbig doen en kibbelen en mokken op de fiets, maar het heeft geen zin. Je kunt maar beter samen lachen om dat slaapgebrek en samen dat ene wijntje te veel inschenken. Want zo hou je de lol in je liefdesleven. En dat valt niet mee, want je bent constant druk met je kinderen en niet met je partner. Zo is het. Maar ik vergeet echt niet waar het allemaal vandaan komt hoor, schat. Want die kinderen die ons eeuwig wakker houden, die lieve Bodi en Daaf, die zijn uiteindelijk op de wereld gekomen dankzij onze liefde voor elkaar. Ja, kun je klef vinden, maar zo voelt het voor mij. Zij zijn ons, zij zijn wij, zij zijn ons leven en ons gezin en onze liefde. Iets mooiers is er niet.
Maar als Ajax nou heel toevallig verliest en niet doorgaat in de Champions League, nou ja, dan zou ik dat niet héél erg vinden.
