Franska.nl

 

‘Alsof die jongen niet eens bestond.’

 

‘Hun zoontje was nog geen twee jaar oud toen ze uit elkaar gingen, mijn man en zijn ex. Hij was bij haar weggegaan. Dat had haar rancuneus gemaakt en ze gebruikte hun kind als wapen in de strijd. Ik was er getuige van ze het hem best moeilijk maakte als hij wel eens een poging waagde. Maar ik moet erbij vertellen dat hij ook niet heel erg fanatiek was. In de loop van de tijd verwaterde het contact tussen hem en zijn zoon zelfs helemaal. Hij had het opgegeven, liet het erbij zitten. Dat deed hij nog steeds toen hij twee keer opnieuw vader was geworden van onze dochters. 

 

Toen die wat groter werden was ik degene die weleens vertelde over hun halfbroer, maar ik heb hem er niet één keer over gehoord. De gedachte dat zijn gedrag hierin niet klopte, heeft bij mij altijd gesluimerd. Ik gaf het niet op om het ter sprake te brengen en hem aan te moedigen om vooral weer eens een poging te ondernemen. Dit ging toch ook om een kind van hem? Had hij nooit bedacht dat die jongen hem misschien wel miste? Of zich erg in de steek gelaten voelde door zijn vader?

 

Zoals dat zo vaak gaat in een huwelijk werden mijn bedenkingen op een gegeven moment weggezet als ‘gezeur’ en werd het een onderwerp een garantie op onenigheid. Ik hield erover op toen onze kinderen tien en acht waren. Zijn zoon was toen zestien en had zijn vader al in geen jaren meer gezien of gesproken. Alsof die jongen verdorie niet eens bestond.

 

Maar vorige maand vertelde mijn man opeens dat hij een bericht van hem had gekregen. Hij had zijn vader notabene gegoogeld om te weten te komen waar hij hem kon bereiken. Ik reageerde enthousiast. Mijn man niet. Ik vroeg hem wat hij had teruggemaild. Daar was hij nog niet aan toegekomen, zei hij. Maar wanneer had hij dat bericht dan gekregen? Na wat aandringen bleek dat al twee weken daarvoor te zijn. Er brak iets in mij toen ik dat hoorde. Je bloedeigen kind spoort je na al die jaren op en je pakt het niet eens op. Zoals altijd als het hierover gaat moest ik me vooral met mijn eigen zaken bemoeien, zei hij. En dat hij er spijt van had dat hij het me überhaupt verteld had.

 

Ik ben bang dat dit een breekpunt gaat worden tussen ons. Hij kan het onderwerp wel ontkennen, maar ik kan dat niet meer. Zit hem iets dwars? Is hij ergens bang voor? Interesseert het hem echt niet hoe het met zijn kind gaat? En ook: als dit is hoe hij als vader is, dan hoeven onze dochters ook niets van hem te verwachten als het ooit misgaat tussen ons. Ik heb hem verweten dat het niet meer dan apenliefde is, dat houden van zijn kinderen van hem. Alsof het allemaal niets voorstelt. Maar wat ik ook probeer, het is en blijft totaal onbespreekbaar.’

 

 

Hildes naam is vanwege privacy gefingeerd.
Haar echte naam is bekend bij de redactie.

 

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.