‘Toen ik na een paar maanden belde kreeg ik van mijn man te horen dat ik thuis niet meer welkom was.’
‘Vijfentwintig jaar huwelijk en drie kinderen. Toen was de koek op en kon ik het niet langer opbrengen. Al die jaren had ik gezorgd en rekening gehouden. Aan mezelf kwam ik nooit meer toe. Totdat ik een weekend alleen thuis was. Ik zat op de bank die vrijdagavond en voelde me rustiger dan ik me in jaren had gevoeld. Alleen naar bed en alleen wakker worden. Zonder vragen, zonder taken, zonder gedoe. Ik was zo blij om eindelijk weer met mezelf te zijn, thuis te komen bij mezelf, dat ik wist dat ik het leven dat ik leidde niet meer kon voortzetten. Dit leven was me overkomen maar ik had er nooit bewust voor gekozen.
Een maand of twee heb ik lopen twijfelen. Als ik naar de kinderen keek voelde ik me schuldig. Als ik naar mijn man keek werd ik boos, verongelijkt, alsof die me iets had ontzegd. De oudste dochter was net het huis uit en de twee jongste over niet te al te lang. Maar daarop wachten en nog langer tobben kon en wilde ik niet meer. Vlak na de kerst hakte ik de knoop door. In januari pakte ik mijn koffer en vertrok naar Indonesië. Daar zou ik een paar maanden rondtrekken en dan zouden we verder praten. Het weggaan deed pijn, maar blijven was echt geen optie meer.
De reis was het beste dat ik ooit gedaan had. Elke dag was een avontuur en elke dag leerde ik over mezelf. Het voelde alsof ik voor het eerst van mijn leven blij kon zijn met wie ik was. De eerste twee maanden nam ik bewust geen contact op met thuis. Toen ik op een gegeven moment belde kreeg ik van mijn man te horen dat ik thuis niet meer welkom was. Niemand zat nog op me te wachten. Toen ik in april thuiskwam, stonden mijn spullen in dozen in de garage en lagen de echtscheidingspapieren klaar om te tekenen.
Dat is nu anderhalf jaar geleden. Mijn man, mijn kinderen, mijn vrienden, mijn huis, mijn hele leven ben ik kwijtgeraakt. Dat ik het lef had om voor mezelf te kiezen, zal mij nooit vergeven worden. Dat het met mijn kinderen nooit meer goed komt, kan ik me niet voorstellen. Maar zoals vroeger zal het niet snel meer worden. Ik heb hun vertrouwen geschaad. Ooit was het vanzelfsprekend dat ik er voor ze was. Die vanzelfsprekendheid zijn ze kwijt.
Als ik toen geweten had wat ik achterliet door voor mezelf te kiezen, had ik me heus wel bedacht. Een leven in een zomerhuisje op een vakantiepark, zonder geld en zonder de kinderen, was wel het laatste wat ik in gedachten had.’
Marty’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
