Franska.nl

 

‘Wat hier momenteel gebeurt is echt niet oké.’

 

‘Ik wil geen klokkenluider zijn, maar zwijgen lukt ook niet meer want wat ik allemaal zie en meemaak sinds deze coronacrisis, is echt niet oké. Ik werk in een verpleeghuis, laten we zeggen als zorgmedewerker. Geen leidinggevende functie in ieder geval, maar wel oud en wijs genoeg om in te schatten en af te wegen. Even voor jullie idee: we hebben rond de dertig bewoners, de meeste dementerend. Momenteel is meer dan dertig procent in isolatie, wat wil zeggen dat deze mensen klachten hebben die kunnen duiden op corona. Afgelopen weekend zijn vijf bewoners overleden.

 

Testen gebeurt niet omdat er geen testen voorhanden zijn. Mondkapjes en beschermende kleding kregen we pas vorige week aangeleverd. Onderbezet waren we al, en nu de ene na de andere medewerker uitvalt en afvalt is het tekort aan handen ronduit schrijnend en onverantwoord te noemen. 

 

Afgelopen weekend had ik dienst. Toen ik de nachtdienst afloste – twee vrouwen van begin twintig die met z’n tweetjes verantwoordelijk waren geweest voor tien zieke bewoners in isolatie en twintig bewoners waarvan sommige ook de gewoonte hebben om ’s nachts te spoken – trof ik een verpleegkundige die totaal overstuur was. Terwijl zij haar benen uit haar lijf had gelopen voor de echt zieke mensen, had een andere meneer een aantal keren gebeld. Ze was nog wel bij hem gaan kijken maar dacht het wel meeviel. Om vier uur in de ochtend ging ze toch nog maar een keer kijken en zag ze dat hij was overleden. Over trauma’s gesproken…

 

Onze manager was met verkoudheidsklachten huiswaarts gegaan, een vervanger was er niet. ’s Middags kreeg een mevrouw koorts. Het protocol schrijft voor dat een hbo-verpleegkundige moet bevestigen dat iemand koorts heeft waarna diegene dan in isolatie moet. Deze verpleegkundige was echter ook ziek thuis en telefonisch onbereikbaar. Daarom trommelden we de verpleeghuisarts maar op. Die gaf ons een veeg uit de pan omdat we hem hiermee niet lastig hadden mogen vallen want voor dit soort akkefietjes hebben we immers die verpleegkundigen.

 

Daarnaast had de een of andere onverlaat eind vorige week de instellingen van de wifi veranderd en dat, heel slim, niet gecommuniceerd. Zondag hebben we tussen de bedrijven door eindeloos veel tijd lopen verdoen met proberen in te bellen wat dus niet lukte omdat die instellingen niet meer klopten. Kritiek wordt echter niet gewaardeerd. Intussen staat het water ons wel tot aan de lippen. Mijn jonge collega’s hebben thuis ook nog eens jonge gezinnen met kinderen die niet naar school gaan. En toch blijven ze zich verantwoordelijk voelen. Eigenlijk voelt iedereen zich verantwoordelijk behalve degene die ervoor betaald wordt om verantwoordelijk te zijn. Wat ons betreft is het nu echter even geen geschikt moment om op je strepen te gaan staan en zou iedereen even een stapje harder mogen lopen. Want op deze manier vallen er dus letterlijk doden.’

 

 

Carla’s naam is vanwege privacy gefingeerd.
Haar echte naam is bekend bij de redactie.

 

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.