‘Dit kan ik hem nooit vergeven’

dit moet ik even kwijt tranentrekker

 

Toen de ex van Tosca zei dat hij bij haar weg wilde volgde een min of meer geruisloze scheiding. Maar er is iets dat zij hem nooit zal vergeven.

 

 

 

‘Terwijl ik de laatste ballen in de kleine kerstboom hang moet ik terugdenken aan de laatste kerst in mijn oude huis. Het lijkt wel een ander leven, want daarna is er zoveel gebeurd. Ik zie me nog zitten, die eerste kerstdag aan de mooi gedekte tafel. Er stond een grote boom in de hoek en er brandden overal kaarsen. Eindelijk een avond met het hele gezin compleet, wat vanwege het werk van mijn ex zelden voorkwam. Hij is arts in een ziekenhuis en ik wist niet beter dan dat zijn patiënten altijd voorgingen. Ik keek er niet eens meer van op als zijn telefoon ging en hij meteen in de auto stapte. Dat laatste jaar dat we samen waren kreeg hij het steeds drukker en was hij zelden thuis.

 

Wist ik veel dat hij al die tijd een affaire had met een jonge coassistente. Pas tijdens de nieuwjaarsborrel kreeg ik in de gaten wat iedereen al heel lang wist: dat hij op haar verliefd was geworden en er al een jaar een affaire speelde. Met deze jonge vrouw van 33 die natuurlijk veel leuker was dan zijn uitgebluste vrouw van 51. Zij had wel iedere avond zin, zij had wel tijd en aandacht genoeg voor hem. In zijn ogen was ik alleen maar moe en druk met de kinderen of met de mantelzorg voor mijn ouders. Ik voel nog de koude rilling op mijn rug als ik terugdenk aan die avond dat hij het mij vertelde. Het klopte inderdaad dat hij en zij meer voor elkaar voelden. Hij wilde het mij al veel eerder vertellen maar hij wilde eerst zeker weten dat zijn gevoelens voor haar geen bevlieging waren. Dat hij heel zeker wist dat hij niet anders kon dan voor haar kiezen.

 

Het klinkt misschien raar maar ik had geen energie om hem terug te willen winnen, ik was toch kansloos. En eigenlijk veranderde er niets want ik was de afgelopen jaren al alleen en ik voedde de kinderen in mijn eentje op. Het grote verschil was nu dat ik mijn eigen broek op moest gaan houden. Van de overwaarde van ons oude huis en met een beetje financiële hulp van mijn ouders kon ik een appartement kopen. De kinderen studeerden al en woonden inmiddels op kamers en nu delen ze de logeerkamer als ze in het weekend bij me willen zijn. Ze komen graag en zijn liever bij mij dan bij hun vader die al heel snel met zijn nieuwe liefde een huis kocht.

 

Gelukkig kon ik aan een opleiding in de zorg beginnen, want het viel op mijn leeftijd niet mee om een nieuwe baan te vinden als je jaren niet gewerkt hebt en thuis bij de kinderen was. Al die tijd had ik mezelf opzijgezet zodat hij zijn carrière kon maken. Hele weekenden zat ik alleen met drie pubers omdat hij moest werken. Als ik denk aan alle voetbalwedstrijden van de jongens waar hij niet bij was omdat het ziekenhuis altijd voor ging. En dan zag ik hun hoofden wel steeds naar de zijlijn draaien om te zien of hun vader misschien toch was gekomen. Of als onze dochter een dansuitvoering had, dan voelde ik haar teleurgestelde blik als een dolksteek in mijn hart, omdat hij het weer liet afweten.

 

Inmiddels zijn ze volwassen en oud genoeg om te begrijpen hoe het werkelijk zit. Hij vindt zijn werk en zijn nieuwe jonge liefde nu eenmaal belangrijker dan zijn kinderen. Hoe hard hij dat ook zal ontkennen als ze hem daarnaar vragen. Het zal mij niet verbazen als zijn vriendin binnenkort zwanger is en hij aan zijn tweede leg kan beginnen. Maar de jaren met onze kinderen kan hij nooit meer overdoen en het verdriet dat hij hen daarmee heeft aangedaan zal ik hem nooit vergeven.’